Był słoneczny, zimowy, trzeci dzień nowego 2019 roku. Piękny rodzinny spacer i zabawy niewielką ilością śniegu. Nikt nie przypuszczał, co spotka naszą Marysię zaledwie pół godziny po powrocie do domu.

Gotowała się woda na makaron, pół garnka wrzącej wody.. rezolutna Marysia.. zachwianie się na podstawionym sobie krzesełku.. najprawdopodobniej próba ratunku, żeby nie spaść i najgorsze.. upadek razem z garnkiem.. Krzyk, szybkie schłodzenie ran, karetka w 10 minut.

W szpitalu pierwsze mrożące krew w żyłach słowa "jest zagrożenie życia, stan jest krytyczny! Przewozimy ją do Ostrowa Wlkp., my jej tu nie pomożemy".

Człowiek szaleje z rozpaczy, chce cofnąć czas, chce wziąć jej wypadek na siebie, chce wziąć jej ból, a tak niewiele może..

Lekarze orzekli, że ma 50% poparzonej skóry 3 stopień i trochę 2 stopnia. W szpitalu walka o jej przeżycie, problemy z krążeniem, z oddechem... my błagaliśmy o modlitwę - tak wiele osób z całej Polski; i nawet spoza, wstawiało się za Marysią do Jezusa, tak wiele Mszy świętych, nowenn, postów...

Po 3 dniach stan przestał być krytyczny. Był stabilny, ale ciężki. Najmniejsza infekcja mogła ją zabić. Na ciele miała 50% martwej skóry. Była jak obite jabłko, które na początku gnije w jednym miejscu, a potem...

Ciągle pod respiratorem, prawie cała zabandażowana, w śpiączce farmakologicznej dotrwała do dnia operacji przeszczepu skóry - 14.01. Po pierwszej zmianie opatrunków lekarze mieli dobre informacje, że przeszczep fajnie się przyjmuje. Widać po Marysi, że ma się lepiej :)

Jeszcze ok 3,4 tygodnie będzie w szpitalu, a potem czeka ją leczenie farmakologiczne, kilka razy dziennie smarowanie połowy ciała maściami natłuszczającymi, potem przeciwko bliznowaceniu; ćwiczenia, zabiegi u fizjoterapeutów, masaże, zabiegi laserowe - aby uelastycznić blizny, żeby nie było przerostów, żeby przeszczepiona skóra nie ograniczała jej ruchów teraz i w przyszłości i mogła być jak do tej pory - uśmiechniętą dziewczynką dającą wiele radości nie tylko najbliższym ale także osobom nieznajomym.

Farmakologia, maści, rehabilitacja - pierwsze 2 lata będą najważniejsze dla Marysi. Im więcej jej zapewnimy, tym większe ma szanse na normalne w przyszłości życie. Przełożyliśmy to, co mówią lekarze na koszty i złapaliśmy się za głowę. Póki dzieci zdrowe, to daje się radę żyć, nie marząc o bogactwie, bo bez tego człowiek bardziej szczęśliwy, ale kiedy chorują, to wtedy okazuje się, jak bardzo te pieniądze są potrzebne.

Mieszkamy w Poznaniu, mamy 4 małych dzieci (najstarsze ma 6 lat, a Marysia jest najmłodsza). Mąż pracuje jako frezer, a ja jestem na urlopie wychowawczym. Będziemy wdzięczni za każdy przejaw dobrego serca i pomoc. My możemy zapewnić, że w codziennej modlitwie polecać z mężem będziemy Bogu wszystkich wstawienników modlitewnych oraz ofiarodawców. Nie zapomnimy o tym, gdyż każdego dnia radosna Marysia będzie nam o tym przypominać.

Poniżej Marysia przed wypadkiem i najświeższe zdjęcie ze szpitala (23.01) :)))))))))