Zdrowie ludzkie jest największą wartością, nie tylko w tych trudnych czasach, ale także w każdej sekundzie życia każdego z nas. Jednak życie pisze własny scenariusz i sami nie wiemy, co przyniesie nam jutrzejszy dzień i czy w związku z tym, sami nie będziemy potrzebowali pomocy. 

Mam na imię Danka, mam 53 lata, kochającego męża oraz dwójkę wspaniałych, dorosłych dzieci. W styczniu usłyszałam swój wyrok- diagnozę, który zwalił mnie i moją rodzinę z nóg. Zaawansowany, złośliwy nowotwór żołądka z przerzutem do szyjki macicy i otrzewnej. Jest to o tyle wredny rak, że nie daje o sobie znać, a uderza po cichu i dowiadujesz się o nim, gdy jest już w zaawansowanym stadium. Tego dnia mój świat wywrócił się do góry nogami. Był strach, płacz, myślenie o śmierci oraz przyszłości bliskich. Już nic nie było takie samo.

To co daje mi siłę i pozwala podnieść się z każdego upadku, to wielkie pragnienie życia, umiejętność dostrzegania i doceniania codziennych cudów, miłość do rodziny i przyjaciół, a także życzliwość i pomoc spotkanych na swojej drodze ludzi o pięknych sercach. Wierzę, że ta choroba ma większy sens i jest dla mnie najważniejszą lekcją życia. Wierzę, że obecny stan jest tylko etapem, który muszę przejść z pokorą, ale zwycięsko. Dla mojej rodziny, przyjaciół i wszystkich którzy mnie wspierają dam radę. Nie mogę ich zawieść.

Swoją nierówną walkę rozpoczęłam od 4 cykli chemioterapii, która wykańczała mój organizm każdego dnia. 5-dniowe wlewy, z których każdy trwał 23h dziennie. Szpital stał się moim drugim domem. Mimo ogromnego bólu i cierpienia, utraty wagi, mdłości, wypadających włosów i przykucia do szpitalnego łóżka, okazało się, że zastosowane leki nie działają. Choroba postępowała. Po tysiącach przejechanych kilometrów i dziesiątkach prywatnych konsultacji z lekarzami w całej Polsce, pojawiła się szansa na operację w jednym z gdańskich szpitali, polegająca na usunięciu narządów rodnych i przygotowania do resekcji żołądka. Niestety, okazało się, że zmiany są zbyt duże i możliwe było tylko częściowe usunięcie zaatakowanych narządów. Kolejne przepłakane dni i noce, kolejny cios prosto w serce. Trzeba było jednak otrzepać kolana i iść dalej. Kolejne konsultacje przyniosły mi możliwość przeprowadzenia nowatorskiego zabiegu wprowadzenia chemioterapii bezpośrednio do otrzewnej, który został przeprowadzony pod koniec czerwca. Po nim zdecydowaliśmy się na prywatne, bardzo drogie badania na obecność komórek nowotworowych we krwi oraz chemiowrażliwość na 3 leki. Dzięki nim ustalono, że najwyższą skutecznością w moim przypadku charakteryzuje się lek Paclitaxel, który obecnie przyjmuję w Centrum Onkologii w Bydgoszczy. Można go dodatkowo uzupełnić lekiem, który jest w Polsce dostępny, jednak nie jest refundowany, a jedna dawka (raz na 3 tygodnie) kosztuje ponad 6 tysięcy złotych. Niestety sami nie jesteśmy w stanie już podźwignąć tego ciężaru finansowego. To jest ten punkt mojego życia, w którym przelicza się je na pieniądze. To także ten punkt, w którym przyszło mi przyznać się przed samą sobą, że dalej nie jestem w stanie poradzić sobie finansowo i chowając do kieszeni dumę i samodzielność - potrzebuję Waszej pomocy.

Prywatna opieka onkopsychologa, onkodietetyka, suplementy, wlewy witaminowe, terapia alternatywna utrzymująca organizm w dobrej kondycji, liczne badania nierefundowane przez NFZ, podróże, prywatne konsultacje, to miesięczne koszty w wysokości nawet kilkunastu tysięcy złotych. Wszystkie oszczędności, które udało nam się zgromadzić przez ostatnie lata zostały już pochłonięte. Szukamy pomocy również w najlepszych niemieckich klinikach, które aktualnie analizują moje wyniki i przygotowują kosztorysy opiewające na niewyobrażalne sumy. W Polsce onkolodzy nie proponują nic poza chemią, której skutki znoszę dzielnie, chociaż często nie jest łatwo. Nie mówią o żadnej terapii alternatywnej, nawet płatnej. Pacjent onkologiczny jest pozostawiony sam sobie i dlatego muszę szukać na własną rękę. Jednak zanim będzie mi dane podjąć to leczenie, muszę do niego dotrwać.

Ucieczką od tej brutalnej rzeczywistości jest każda chwila spędzona z rodziną, to oni dają mi moc, by znów walczyć o siebie. To jedna z najtrudniejszych misji w moim życiu, gdzie muszę prosić o pomoc. Twoje wsparcie to moja jedyna szansa na życie. Świadomość, że zabraknie mnie w szczęściu i codzienności mojej rodziny rozdziera mi serce. Trzymam się życia ze wszystkich sił, ale na tym etapie wiem, że nie jest mnie w stanie uratować nawet najmocniejszy uścisk najbliższych. Potrzebuję dobrych ludzi, którzy pomogą mi pokonać potwora. Chciałabym powiedzieć mojej rodzinie: „spojrzałam w oczy śmierci, ale zrobiłam wszystko by żyć. Nie było łatwo, ale jedno jest pewne, to było warte każdego poświęcenia”.

Z góry dziękuję za każdą wpłaconą złotówkę, jeśli nie możesz wpłacić udostępnij proszę, jeśli wierzysz w Boga pomódl się za mnie, jeśli nie wierzysz trzymaj kciuki.

Danka