Oto skrócony życiorys zbrodniarza:

 jestem emerytem z III-cią grupą inwalidzką, ofiarą ustawy dezubekizacyjnej , pozbawiony 2/3 emerytury, za okres służby,  jako żołnierz zawodowy w szeregach Wojsk Ochrony Pogranicza. W  latach 1982-1990, dokonywałem kontroli paszportowej na przejściu granicznym w Kołbaskowie. Po transformacji ustrojowej przeszedłem do służby w szeregi funkcjonariuszy polskiej Straży Granicznej. Od 16.05.1991 roku wykonując najpierw te same czynności kontrolerskie jak żołnierz WOP, awansowano mnie na kierownicze stanowisko. Następne lata służby ( 17 lat w SG 1991-2007) przesłużyłem jako kadra kierownicza, Komendant Granicznej Placówki Kontrolnej. Stopień podpułkownik. Brązowy Krzyż  Zasługi. Za okres służby (1982-1990) jestem uznany jako ubek i ukarany obniżeniem 66% emerytury, za oba okresy służby.  Czy możecie Państwo mi jakoś pomóc w sensie złapania równowagi zdrowotnej, psychicznej i finansowej.

Moim zdaniem ustawa o obniżeniu byłym funkcjonariuszom rent i emerytur stanowi rodzaj zbiorowej odpowiedzialności, co czyni tę ustawę niekonstytucyjną. Teraz kiedy po tylu latach służby i utratą zdrowia w związku z tą służbą, ujawnia się co raz bardziej zły stan zdrowia, który w ostatnim okresie uległ pogorszeniu i wymaga stałego i dość kosztownego leczenia. Drastyczne obniżenie wysokości emerytury, w podeszłym wieku i niemożność podjęcia pracy ze względu na schorzenia stanowi zagrożenie dla mojego życia i wpłynęło to na znaczne pogorszenie się stanu zdrowia.

Wydanie, na mocy Ustawy z 2016 roku decyzji, zostałem ograniczony w prawach emerytalno-rentowych. Nadto naznaczono mnie jako współuczestnika systemu bezprawia, obniżając mi świadczenie emerytalne bez badania moich czynów i indywidualnej winy. Jednocześnie przyjęto związanie sądów krajowych ustawodawczym wymiarem sprawiedliwości. Ustawę uchwalono po blisko 27 latach od transformacji ustrojowej państwa, mimo istnienia konstytucyjnej zasady ciągłości państwa (art. 2 i art. 241 Konstytucji) i jego przynależności do systemu prawnego UE oraz związania Rzeczpospolitej Polskiej Traktatem o Unii Europejskiej (art.4 i art.6 TUE). Kryteria wykluczenia ubezpieczonego z systemu ochrony praw podstawowych, budzą wątpliwości w płaszczyźnie ich podstaw, czasu i winy zbiorowej oraz sankcji.

Wątpliwości wynikają z przyjęcia odpowiedzialności zbiorowej przez ustawodawcę krajowego i związania nią sądów w porządku ustawowym. Idea sprawowania sądowego wymiaru sprawiedliwości, opiera się na indywidualnej winie i jest opozycyjna wobec zbiorowej sprawiedliwości ustawodawcy.

Należy zauważyć, że Ustawa z 2016 roku, jak i wydawane na jej podstawie decyzje uzasadniają wątpliwości co do ich zgodności z zasadą godności jednostki, zasadą rządów prawa (wina zbiorowa), zasadą równości (wadliwa cecha relewantna zróżnicowania), zasadą proporcjonalności (ustawę wydano po niemal 27 latach od transformacji ustrojowej) oraz zasadą sądowego wymiaru sprawiedliwości (ustawodawca zdefiniował winę zbiorową obywateli, a nie ustaliły jej sądy).

Z kolei unijna zasada efektywnej ochrony sądowej stwarza podstawę do przyjęcia, że w każdym przypadku, gdy przepisy krajowe (lub praktyka stosowania prawa) uniemożliwiałyby zabezpieczenie rządów prawa, Sąd krajowy w razie bezskutecznej wykładni przepisów krajowych powinien odmówić ich zastosowania.