Od kilku lat zmagam się z depresją i obecnie zdiagnozowaną - Chorobą Afektywną Dwubiegunową. Byłam osobą, po której nawet nie było widać, że może zmagać się z trudnościami natury psychicznej. Prowadziłam firmę, otwierałam kolejne biura w różnych częściach Polski, zarządzałam zespołem, rozwijałam swoje pasje. Od pół roku moje życie się wali i gdy sięgam dna, okazuje się, że jest kolejne, i kolejne… Tylko, że ja nie mam już sił i czuję, że tracę swoje życie. Firma razem ze mną poszła na dno.

Aktualnie, po próbie samobójczej i dwóch hospitalizacjach na Oddziale Kliniki Psychiatrii, przebywam na Dziennym Oddziale Psychiatrycznym w Białymstoku, gdzie uczę się codziennego funkcjonowania. Przed utratą sensu trzyma mnie kochający mnie partner, nasz psiak i moja fotografia, która nigdy nie była dla mnie tylko obrazem. Decydując się na Dzienny Oddział, pozbawiam się możliwości pracy. Tym sposobem moje długi powiększają się, a ja osiągam kolejny poziom dna. Jestem w sytuacji bez wyjścia. Nie potrafiąc wstać z łóżka, nie jestem w stanie podjąć się jakiejkolwiek pracy. Mając w sobie lęk o każdy dzień i brak stabilności finansowej, nie potrafię stanąć na nogi. Jestem dobita, bo za coś mieszkanie, jedzenie czy ZUS niezamkniętej jeszcze działalności opłacić muszę. Chciałabym móc prowadzić działalność, organizować jak dotąd warsztaty, wykłady i sprzedawać swoje prace. To właśnie fotografia trzyma mnie i pomaga radzić sobie z zalewającymi mnie emocjami. Swoje pęknięcia na duszy zamykam w kadrach, gdzie cierpienie i ból tworzą spójne kompozycje.

Na ten moment nie potrafię nawet złożyć słów, niemniej czuję moc jaką niesie za sobą fotografia w moim życiu. Po prostu chcę się nią dzielić. Temat zdrowia psychicznego, odkąd się z nim spotkałam, jest dla mnie tematem naturalnym. Gdy pierwszy raz będąc w kryzysie psychicznym poczułam negację mojego stanu ze strony drugiego człowieka zrozumiałam, że nie ma we mnie zgody na takie traktowanie. Natychmiast zrodził się we mnie bunt przeciwko braku świadomości i podstawowej wiedzy na temat trudności natury psychicznej wśród społeczeństwa. Dlatego w swojej internetowej działalności (kiedyś jako @swiatoczula) zawsze otwarcie mówiłam o depresji, o swoich zaburzeniach, aby edukować i uświadamiać w temacie zdrowia psychicznego. Dzisiaj, już jako @miejsce_procesu, www.miejsceprocesu.pl - chciałabym wrócić do swoich działań.

Czuję, że powiększające się długi i strach o każdy dzień nie pomagają mi ani funkcjonować, ani zdrowieć. Wprost przeciwnie, tracę już nadzieję i nie potrafię wyobrazić sobie swojego życia. Uświadamiając sobie to, cierpię do granic możliwości. Nie mogę zrozumieć, że opuściły mnie nawet marzenia i chęć spełniania się. Marzyłam o tym, by mówić fotografią jednocześnie uświadamiając o trudnościach natury psychicznej. W przyszłości planowałam zostać Asystentem Zdrowienia, by przez swoje trudne doświadczenia pomagać innym w powrocie do życia. Ale nawet tego nie mogę zrealizować, kurs to prawie 6 tysięcy złotych, a moje życie ciągle przypominam mi, że nie mam nawet za co żyć.

Może to głupie co robię, ale ja po prostu już nie umiem sobie pomóc.

Będę wdzięczna za każdą wpłatę. Wierzę, że uda mi się zwrócić światu Waszą dobroć, lecz to jeszcze nie ten moment.