JA PIERD…. nigdy nie przeczytałem nic smutniejszego. 

„Dzień Dobry Panie Łukaszu, od tygodnia zastanawiam się czy do Pana napisać czy po prostu udać że wszystko jest okej i tak po prostu dalej ma być. Jestem jedną z trzech opiekunek w naszym skromnym Domu Dziecka w XXXXXXX, bardzo bym Pana prosiła jeśli się Pan zdecyduje nas opublikować o nie podanie nazwy naszej miejscowości by uniknąć ewentualnych nieprzyjemności u mojej szefowej lub Burmistrza, mamy tu jeden dom tylko. W naszej placówce dla ludzi z zewnątrz wszystko ma być na tzw. tip-top, a tak naprawdę jesteśmy jednym z najbiedniejszych domów dziecka w Polsce. I nie są to wymyślone słowa, a niestety łatwo nas odszukać i sprawdzić wpisując odpowiednie frazy w Google. Prosiliśmy już, przepraszam dosłownie internetowo żebraliśmy o przeczytane książki dla dzieci, używane gry planszowe, rajstopki dla naszych dziewczynek czy mleka do płatków śniadaniowych. Tak to niestety wygląda, a naszym największym sukcesem jest zorganizowanie w wakacje dmuchanego basenu dla naszych dzieciaków. Jeśli uważa, pan ze widział dużo szczęścia w życiu to polecam Panu widok 32 dzieci którzy taplają się w basenie 3 na 3 metry - dla nas widok bezcenny, jak można się cieszyć z tak małych rzeczy. 

Piszę do Pana ponieważ 30 stycznia rozpoczynają się ferie, czas który dla naszych dzieci jest wyjątkowo smutny. Czemu tak jest? Bo nie dzieje się nic. Nie mamy komputerów, na telewizorze obejrzeliśmy już wszystkie bajki i widzimy jak dzieci się poprostu nudzą. Staramy się wymyślać im zajęcia, gry edukacyjne, drukujemy w domu i same przynosimy przybory, ale to jest na chwilę i nie wiem czy ma Pan dzieci, ale zaraz znów jest nudno i smutno. Czemu napisała do Pana? Bo mam wrażenie ze Pan może wszystko, a my chcemy tylko albo aż odrobinę tej magii. Chcemy by Pan nam pomógł bo te dzieci naprawdę w niczym nie są gorsze od innych. Dokładnie 22 km od naszej placówki jest nowo wybudowany park trampolin, dzieci niestety się o nim dowiedziały i razem wczoraj oglądaliśmy ich stronę internetową. Panie Łukaszu Łzy mi ciekły po policzkach wiedząc ze nie mogę ich tam zabrać. Panie Łukaszu ja jestem twarda kobieta, ale nie gdy chodzi o dzieci, bilet na godzinę kosztuje 27 złotych, do tego zakup skarpetek 5 zł które niestety są obowiązkowe. Nie proszę o wody, colę czy lizaki. Marzymy by w ferie zrobić im niespodziankę i jechac tam z nimi. Obiecujemy transport zorganizować na własna rękę. Czy możemy Pana o to prosić czy to za dużo? Z wyrazami szacunku wobec Pana i Pana ludzi pracy, jeśli Pan się pochyli nad nami to będziemy ogromnie szczęśliwi.”