Historia Pana Konrada jest wam pewnie znana lecz warto ją przypomnieć bo walka trwa cały czas.

Środki dotychczas zebrane dla Pana Konrada pozwoliły na zrealizowanie celów założonych zgodnie z opisem zbiórki. Środki pozostałe obecnie na koncie to kwota 3 tys.

Konrad nadal potrzebuje stałej rehabilitacji oraz pomocy w codziennej higienie osobistej jak również w zakupie leków, bez których jego funkcjonowanie było by niemożliwe.

Zwracamy się z prośbą o dalsze wsparcie zbiórki.

Konrad ma 41 lat. I historię, którą można by obdzielić kilka osób. Nigdy nie był typem faceta zdrowego jak koń. Jeszcze na studiach okazało się, że ma nowotwór w mózgu. Wtedy wydawało się, że to koniec świata, że nic już nie pomoże. Guz okazał się nieoperacyjny, ale pomogła radioterapia i chemia. Z Basią, żoną czuli się tak, jakby pokonali wpław ocean. Zmęczeni, ale pełni wiary i nadziei dotarli do stabilnego, suchego lądu. Konrad skończył studia, zaczął przewód doktorski. Wydawało się, że zły rozdział życia zamknął się na dobre. Do któregoś poranka, w 2008 roku, gdy mężczyźnie zakręciło się w głowie. Uderzył w futrynę drzwi. Nawet guza wielkiego nie było. Odetchnęli z ulgą. Nie na długo. Kilka tygodni później, Konrad jak co rano, wybierał się do pracy. Nagle, dosłownie w kilka sekund zaczął tracić głos, nogi chwiały się na wszystkie strony. Potem runął na ziemię. Stracił przytomność. Diagnoza – krwiak podtwardówkowy, przewlekły. Taki cichy morderca, który w białych rękawiczkach, zabiera co chce – sprawność w nogach, rękach, wywołuje ataki dziesiątki ataków padaczki dziennie, paraliżuje ciało i umysł. Bywały dni, gdy Konrad nie miał kontaktu ze światem. Tylko Basia siadała na brzegu łóżka i opowiadała co wokół się dzieje. Podczas operacji lekarze wycięli Konradowi część czaszki, bo trzeba było jakoś dostać się do krwiaka. Najlepsi neurochirurdzy mówili do niej półgębkiem, żeby zaczęła się oswajać z myślą, że może być różnie. Ona pukała się po głowie: bzdury opowiadacie, staniemy na nogi. Konradowi po operacji została w głowie dziura wielka niczym pięść. Basia kupiła więc czapki – jedną dla męża, drugą dla siebie. Taka małżeńska solidarność. Kiedyś biegała w najwyższych szpilkach. Zamieniła je na adidasy, bo w nich łatwej podtrzymać, przeprowadzić wysokiego na niemal dwa metry mężczyznę. Jest jak tygrysica – gotowa do skoku w każdej chwili. Jak trzeba – z pazurami. Pilnuje by miał, co potrzeba. Los, Opatrzność – jak zwał, tak zwał – postanowili ją wypróbować. Do kompletu kłopotów dołożyli jeszcze jeden – migotanie przedsionków na tle padaczkowym. Rozrusznik to ostateczność. Konrad jak tlenu potrzebuje stałej rehabilitacji. Najlepiej z lokomatem – urządzeniem, które wymusza u niego odruch chodzenia. Turnus z takim „przyjacielem” to kilka tysięcy złotych. Dodatkowo dochodzą codzienne koszty higieny osobistej i leków, które kosztują nawet 700 zł miesięcznie. Basia szuka pieniędzy, gdzie tylko może. Chce, jak najdłużej mieć go przy sobie. Najpiękniejsze są letnie wieczory, gdy może go wyprowadzić przed dom – słuchają świerszczy, jedzą kanapki. To jest ich czas.