Podczas tego seminarium zajmiemy się tematem komunikowania granic.Większość z nas wychowywana była w świecie, w którym jako dzieci często słyszeliśmy „nie”: tego nie dostaniesz, tamtego ci nie wolno, na to się nie zgadzam, nie pójdziesz tam, nie kupię ci, nie ma. Chcąc być lepszymi rodzicami, opiekunami — świadomie lub nie — postanowiliśmy postępować inaczej. Zgadzamy się na wiele rzeczy, pozwalamy dzieciom decydować o wielu sprawach, poświęcamy im swój czas (mnóstwo czasu!), znienacka mówiąc „dość” lub po prostu zauważając, że zmierza to w niechcianym przez nas kierunku.Dzieci płacą za taki stan rzeczy swoją cenę — przede wszystkim tracą możliwość poznania autentycznego dorosłego, możliwość ścierania się z nim, pilnowania swoich granic w relacji. Słysząc zbyt często „tak”, dziecko przejmuje na siebie nadmierną odpowiedzialność za sprawy domu — choćby sposób spędzania wolnego czasu całej rodziny. „Nie” bywa trudniejsze do wypowiedzenia, ale jest też bardziej konstruktywne dla wszystkich.Jest też druga strona tego zagadnienia: kiedy to dziecko mówi nam „nie”. Jak je usłyszeć, jak zrozumieć ten przekaz, niekoniecznie podporządkowując mu się?O tym, co stoi za „nie” i jak mówić je z czystym sumieniem, a przy tym nie krzywdzić innych, jak usłyszeć „nie” dziecka jako ważny komunikat o nim samym i umieć go przyjąć — te i inne tematy poruszymy podczas seminarium.Często wydaje nam się, że „nie” jest przeciwieństwem miłości: jest odrzuceniem, odmową okazania troski i zainteresowania, a ze strony dziecka po prostu nieposłuszeństwem. Jeśli jednak chcemy, żeby relacje w naszej rodzinie były zbudowane na równej godności wszystkich osób, musimy otworzyć drzwi dla „nie”, dla dialogu i dla dyskusji.Wyobrażenie, że dorosły rozkazuje, a dziecko wykonuje jego polecenia, nie da się pogodzić z ideą równej godności. Owszem, przeciwieństwem posłuszeństwa jest nieposłuszeństwo, ale nam chodzi nie o przeciwieństwo, lecz o alternatywę dla posłuszeństwa, którą jest osobista odpowiedzialność.Jesper Juul

W programie:1. Niepłodność, a związek2. Niepłodność, a relacje3.Emocje4. Odpuszczenie5. Luźna dyskusjaProwadząca: Anna Klekowiecka coach płodności

Cykl webinarów prowadzonych przez psychologa szkolnego.

Wewspółczesnym świecie jesteśmy bombardowani informacjami dotyczącymi przemocy —naświecie, wkraju, wnaszym mieście czynawet wszkole naszego dziecka.Wszyscy chcielibyśmy uniknąć takich sytuacji, coczęsto przekłada się napragnienie uniknięcia kontaktu zwszelkiego rodzaju agresją. Widoczne jest tozwłaszcza wprzypadku kobiet, które szczególnie obawiają się agresji, aniejednokrotnie —wszelkich przejawów użycia siły.Wnaszym społeczeństwie dzieci spędzają coraz więcej czasu podnieustannym nadzorem dorosłych, często ażdokońca edukacji szkolnej. Opiekunowie interweniują wniemal każdej sytuacji, którą uznają za„niepoprawną” lub „ryzykowną”, utrudniając dzieciom rozpoznanie własnych potrzeb, aczasem uniemożliwiając samoregulację.Jednym zefektów takiego stanu rzeczy jest brak kontaktu dzieci zwłasną siłą orazbrak możliwości eksploracji świata zwykorzystaniem energii, którajest główną napędową rozwoju.Właśnie orozumieniu agresji, oodróżnieniu jej odzłości iodprzemocy rozmawiać będziemy podczas tego seminarium.Doudziału wnim zachęcamy szczególnie rodziców rodzeństwa, nauczycieli przedszkolnych orazwczesnoszkolnych.Frustracja, agresja ichaotyczne wybuchy złości udzieci toreakcje, które powinny być poważnie traktowane przezdorosłych jako ważna informacja zestrony cierpiących dzieci. Być może będzie imciężko rozszyfrować dziecięcy przekaz, alejedno powinni wiedzieć: dzieci nieprowadzą żadnych gierek.Jesper JuulProwadzący: Bartłomiej Tomczyk "Świadomy Tata"

Seminarium dotyczące obszaru kluczowego dla rozwoju dziecka Podczas seminarium dowiecie się Państwo, czy można wspierać w dzieciach ich poczucie własnej wartości, pomimo że nasze własne zostało mocno nadszarpnięte w toku socjalizacji, jak odróżnić poczucie własnej wartości od pewności siebie, jak formułować komunikaty dostarczające dziecku bezcennych informacji na temat samego siebie, a także co w codziennym życiu może pomóc nam w dbaniu o siebie w omawianym obszarze.Zagadnienie poczucia własnej wartości spostrzegamy jako kluczowe w rozwoju dziecka, gdyż jest ono w pewnym sensie szczepionką chroniącą dziecko przed niepożądanym i destrukcyjnym wpływem środowiska — zarówno ludzi (presji rówieśniczej, nękania, krzywdzących dorosłych) jak i zdarzeń (rozwód rodziców, śmierć bliskiej osoby, choroba, emigracja itd.).Zdrowe poczucie własnej wartości pozwala w trudnych sytuacjach znaleźć oparcie w sobie lub adekwatnie szukać go na zewnątrz, a na co dzień działać ze świadomością własnych potrzeb, ale też z uwzględnieniem potrzeb innych.Poczucie własnej wartości decyduje o jakości naszego życia i o charakterze związków z innymi ludźmi. Osoby o niskim poczuciu własnej wartości mają problem z tym, żeby odkryć swoją prawdziwą wielkość: albo siebie pomniejszają, albo wyolbrzymiają. Jedni pragną stać się niewidzialni, a inni wręcz przeciwnie: eksponują siebie przez cały czas i niczego bardziej nie pragną, niż żeby na nich patrzono i podziwiano.Jeśli doskwiera ci niskie poczucie własnej wartości, będzie ci trudno budować dobre relacje z innymi ludźmi, także z samym sobą. Trudno ci będzie otwarcie powiedzieć, czego ci potrzeba, gdzie są twoje granice, gdzie jest twoje „tak” i „nie” albo prowadzić szczerą rozmowę z drugim człowiekiem.Jesper Juul

Uwaga zmiana terminu na 28 marca!!!

Czy życie z nastolatkiem musi oznaczać ciągłe konflikty? Czy jedyna droga do uzyskania autonomii to bunt?Czy powinno mnie niepokoić, że moje nastoletnie dziecko się nie buntuje? Jak zrozumieć kogoś, kto teraz tak bardzo różni się ode mnie — inaczej się ubiera, długo śpi, komunikuje się elektronicznie, słucha zupełnie niezrozumiałej dla mnie muzyki i odzywa się półsłówkami? Jak być mądrym rodzicem nastolatka? Jak rozmawiać o szkole? Na co pozwalać? Jak wyrażać swoje zdanie? Jak zaoferować mu swoje wsparcie, żeby mógł z niego skorzystać?Nastolatek w rodzinie kiedy kończy się buntIm więcej tego rodzaju pytań postawią sobie rodzice dorastającego dziecka, tym większa szansa, że przez nastoletni wiek swoich dzieci przejdą razem konstruktywnie.Jesper Juul kieruje do nas trudny do przyjęcia dla przeciętnego polskiego rodzica przekaz: kiedy dziecko ma 14 lat, już za późno na wychowanie. Teraz możemy przyglądać się efektom naszych wysiłków podejmowanych przez ostatnie lata. Nie chodzi jednak o to, aby pozostać biernym obserwatorem zmagań naszego nastoletniego dziecka ze światem — postulujemy przejście na pozycję sparingpartnera: osoby, która daje maksymalny opór, ale jednocześnie dba o to, aby nie wyrządzić szkody.Jak zrobić to w praktyce — to właśnie jest tematem seminarium.Kiedy kończą trzynaście-czternaście lat, oczekują od rodziców właściwie tylko jednego: świadomości, że na tym świecie jest jedna albo dwie osoby, które naprawdę akceptują je takimi, jakimi są.Jesper Juul