Witajcie! Mąż się uparł, zrzutkę urodzinową zrobił, zebrał sporą sumę na saksofon, może więc i mi się uda. Tyle, że ja nie muzycznie, a fotograficznie :) Marzy mi się obiektyw makro do mojej lustrzanki. Marzy mi się już od dłuższego czasu, ale jak to w życiu zawsze są ważniejsze wydatki :)

Fotografię odkryłam w 2007 roku, a może i nieco wcześniej, ale od marca 2007 roku władam Nikonem D50... zakochałam się. Zakochałam się w listkach, źdźbłach trawy, w pięknie przyrody, która nas otacza, a której często nie dostrzegamy. Dostrzegłam ją z pomocą mojego Nikona. Właściwie od początku kręciła mnie makrofotografia, ale jak to człowiek na dorobku o obiektywie makro mogłam tylko pomarzyć. Radziłam sobie z pomocą soczewek makro, ale to nie to samo, efekt bez porównania. Lubię moje zdjęcia, choć zawsze powtarzałam, że bawię się w to amatorsko. Byłam i chyba nadal jestem buntownikiem, nie chcę słuchać wykładów jak to powinnam inaczej wykadrować, co innego ostrzyć... to nie dla mnie. Ja chcę po swojemu. To coś więcej niż kadr, każde z moich zdjęć niesie ze sobą historię, z każdym wiążą się emocje.

Przez pewien czas, a konkretnie odkąd urodził się nam pierwszy dzieć fotografia wyparowała, nie dało się z maluchem u boku tarzać się na poziomie gruntu... Teraz gdy drugi dzieć już nieco podrósł i nastała ta cudna zielona kwitnąca wiosna w mojej krwi zawrzało... ajajajjaaaaj chcę! No bo jak, telefonem? Nieeee! Także dobywam lustra i biorę się do życia... szkoda czasu! A obiektyw... fajnie byłoby mieć rasowe makro... i sprawdzić celność na bezkrwawych łowach! Spróbuję, nie zaszkodzi :) Mąż się nie wygłupił jak się okazuje, to i ja spróbuję :)

Poniżej kilka fotek, jakie robiłam dawno temu z soczewkami makro albo i bez nich gołym obiektywem...

20 maja mam urodziny... może akurat :)