Zbieram na elektryczny wózek inwalidzki, którym da się jeździć po podwórku. Mój 10-letni wózek jest już rozklekotany i lada dzień może odmówić wożenia mnie. W zasadzie nie jestem w stanie poruszać się nim po podwórku, ale po mieszkaniu jeszcze ciągnie. Ze względu na niesprawne nogi i ręce potrzebuję wózka specjalnego, który będzie miał amortyzowane zawieszenie i gumowe koła. Powinien być wyposażony w regulowane siedzenie, oparcie, podnóżki oraz podłokietniki, aby można było dostosować do mnie. Powinien być wyposażony w specjalny sterownik, który nie wymaga wielkiej siły do obsługi.

W 2012 roku zdiagnozowano u mnie wtórnie postępującą odmianę stwardnienia rozsianego i od tego czasu poruszam się na wózku inwalidzkim. Choroba odebrała mi sprawność nóg i rąk, sprawiła również, że nie mogę pracować, a do wykonania codziennych, podstawowych czynności potrzebuję pomocy drugiej osoby. Z dnia na dzień powolutku ubywa mi siły i to, że dzisiaj jeszcze podniosę kubek nie będzie pewne jutro. Stwardnienie rozsiane jest bardzo podstępną chorobą i często wybiera losowo, jaki organ zaatakuje i osłabi.

Przypuszczam, że objawy choroby miałam już w 2007 roku, bóle kręgosłupa doprowadziły do operacji kręgosłupa odcinka lędźwiowego — jedna w 2008, druga 2009. Wróciłam nawet do pracy, ale w 2011 było tragicznie — z trudem chodziłam. Dalej to już poszło szybko: szpital, rehabilitacja, szpital i minimalna poprawa, lecz nie na tyle, aby wyjść z domu i wrócić do pracy. Nogi odmówiły posłuszeństwa i wylądowałam na wózku inwalidzkim. Wraz ze sprawnością utraciłam również marzenia, jest tu i teraz, aby przetrwać tylko dzień bez bólu.

W moim stanie nie kwalifikuję się do żadnego programu leczenia, możliwe jest tylko łagodzenie objawów choroby lekami przeciwzapalnymi i zapobiegającymi sztywnieniu kończyn. Rehabilitacja to jedyna szansa na opóźnienie postępów choroby i zachowanie jakiejkolwiek sprawności. Rehabilitacja domowa jest kosztowna, ale w moim

stanie jest niezbędna, abym mogła jakoś żyć i nie być ciężarem dla opiekującego się mną męża. Skromna renta nie pozwala jednak na regularną rehabilitację i godne życie.

Będąc jeszcze osobą chodzącą myślałam, że jak to teraz jest dobrze, wszędzie nowe chodniki i podjazdy, obniżone nawet krawężniki. Niestety obecnie zmieniłam zdanie i wcale tak kolorowo nie jest, chociaż zmiany są duże. Mąż mówił, że wszędzie w okolicy jest równo i są podjazdy, dlatego pewnego razu zwykłym wózkiem wybrałam się do lekarza. Jak się okazało to, co zdrowemu jest równe i niestrome, chory nie jest w stanie pokonać. Wszędzie kostka brukowa, która powoduje drganie wózka, a koła przenoszą je na mój kręgosłup i zamiast cieszyć się wyjściem na podwórko, myślałam tylko jak to teraz będzie wrócić do domu. Wróciłam sztywna i obolała, nigdy więcej już nie zaryzykuję, dlatego proszę pomóżcie mi kupić odpowiedni wózek.

Z wielkim trudem przychodzi mi prosić o pomoc, jednak do tego zmusza mnie sytuacja, w jakiej się znalazłam. Od 2014 roku jestem podopieczną Fundacji Dobro Powraca i można mnie wspomóc, przekazując 1% podatku.

Jeśli po zakupie wózka coś ze zbiórki jeszcze zostanie, to Twoje wsparcie pomoże mi w pokryciu kosztów rehabilitacji, zakupu leków i sprzętu rehabilitacyjnego oraz jego naprawę.

Z góry dziękuję za okazaną pomoc.