Jeżeli to czytasz to już czuję wdzięczność za to, że moja historia i mój życiowy cel choć odrobinę Cię zainteresował.

Moje dzieciństwo to wszędzie piętrzące się materiały, nagromadzone latami chowane po kątach w workach koronki, koraliki.. moje dzieciństwo to kulające się po podłodze szpilki, nitki i znajdowane na półkach w szafkach piękne ozdobne szkatułki skrywające w swoim wnętrzu prawdziwe skarby. Skrywające wszystko co niezbędne do prostych przeróbek krawieckich, ale też do profesjonalnego szycia. Piękne nożyce chowane w gazetach, zostawione na kiedyś, gdy okażą się być potrzebne do skrojenia wyjątkowych materiałów. Naparstki, które można znaleźć w każdej torebce, w każdej szufladzie. Maszyny do szycia, które przetrwały ciężkie czasy. Tęsknota za maszynami, które zostały gdzieś w piwnicach porzucone, zapomniane przez członków rodziny, którzy mieli je za kolejny grat utrudniający zagospodarowanie przestrzeni. Magii temu wszystkiemu dodaje unoszący się wyjątkowy zapach, który kojarzy się tylko z szyciem. Zapachem tym zaczyna pachnieć wszystko co jest w pobliżu, zaczęło nim pachnieć moje życie. Jak zamykam oczy i przypominam sobie dzieciństwo to czuję właśnie ten zapach. To przenika mnie i wypełnia moje wspomnienia z dzieciństwa, dlatego tak bardzo walczę o to, aby nie odeszło to w zapomnienie i nie zakończyło się na pokoleniach, które powoli znikają. Chciałabym, kiedyś, dla moich dzieci równie pięknych i kolorowych jak wszystkie materiały i nitki świata wspomnień. Jako mała dziewczynka udawałam projektantkę niezdarnie zawiązując na sobie jeszcze nieskrojone materiały, pokazując się wszystkim i wierząc, że tworzę prawdziwe dzieła sztuki. Babcia nauczyła mnie szyć jak miałam 8 lat. Gdy już zrozumiałam co mogę stworzyć przy użyciu igły i nitki szyłam podstawki pod każdy kubek, garnek, wyszywałam wzory, przeszyciami pisałam, że kocham babcię i dziadka. Moja babcia pracowała w zakładzie krawieckim, a po powrocie do domu szyła dalej przeróbki na maszynie w domu, pewnego dnia pod nieobecność babci postanowiłam pomalować farbami starą, metalową maszynę, na której babcia szyła w domu, "żeby szyło jej się weselej". Wiedziałam, że kocha to co robi, że jest to jej całe życie, ale też widziałam jak jest jej ciężko. Chciałabym wesprzeć bliskie mi osoby, które walczą aby podtrzymać naszą rodzinną tradycję i historię nadal tak żywą i kolorową jaka jest w moim sercu i wspomnieniach. Jeżeli miałabym możliwość chciałabym również dokształcić się w tym kierunku i stworzyć coś własnego, wyjątkowego, co od kilku lat udaje mi się tworzyć, ale niestety tylko na papierze. Jestem samotnie wychowującą mamą, jestem po studiach, na co dzień pracuję na cały etat, ale niestety nie w miejscu gdzie docelowo bym chciała. Chciałabym tworzyć piękno. Obecnie to co robię daje mi możliwość utrzymania siebie i mojego synka, a niestety mam świadomość, że stworzenie czegoś własnego i rozpoczęcie działań w tym kierunku generuje ogromne koszta. W głowie wykreował się już pomysł, nazwa, posiadam także rozpisaną szczegółowo strategię marketingową, wygląd strony internetowej, wszystko mam dopięte (mówiąc tematycznie) na "ostatni guzik", aczkolwiek wprowadzenie tego w życie na ten moment jest dla mnie niemożliwe. Chciałabym móc robić to co kocham i móc pozwolić sobie na to, aby pomóc moim bliskim utrzymać wciąż żywą pasję, którą żyją od lat.

Proszę o pomoc na wsparcie rodziny w utrzymaniu zakładu krawieckiego, proszę o pomoc w utrzymaniu tak ważnego i potrzebnego zawodu, niestety często silnie niedocenianego jakim jest krawiectwo, a także w wyprowadzeniu na światło dzienne mojego małego projektu.

Krawiec - to brzmi tak dumnie. Wspierajmy ten zawód i szkolnictwo zawodowe w tym kierunku, aby nie zniknął na dobre, aby nie pozostały osoby, które prawdziwego krawiectwa i technologii odzieży nie doświadczą. Wspierajmy, aby tak ważna wiedza mogła zostać jeszcze przekazana, zanim odejdą Ci ludzie, którzy prawdziwie kochali krawiectwo i dla których to była życiowa pasja.

English below:

If you are reading this, I feel grateful that you are interested in my story and my life goal. My childhood is all about materials piled up everywhere, laces, beads accumulated in the corners for years in sacks ... my childhood is made of pins, threads and beautiful decorative boxes found in cabinets and on shelves, hiding real treasures inside and everything at the same time which is necessary for simple tailoring modifications, but also for professional sewing. Beautiful scissors hidden in newspapers, left for when they are needed, or used only for unique materials. Thimbles that can be found in every purse, in every drawer. Machines that survived hard times. Longing for machines that were abandoned somewhere in the basement, forgotten by family members who had them for nothing, for another trash hindering the development of the space. The magic of it all adds to the unique fragrance that is only associated with sewing. Everything that is nearby begins to smell with this fragrance, my life has started to smell with it. When I close my eyes and remember my childhood, I smell this very smell. It permeates me and fills my childhood memories, which is why I am trying so hard not to let it go into oblivion and end with those generations. I would like, someday, for my children to be as beautiful and colorful as all the materials and threads of the world of memories. As a little girl, I pretended to be a designer awkwardly tying uncut fabrics on myself, showing myself to everyone and believing that I was creating works of art. Grandma taught me to sew when I was 8 years old. Once I understood what I could create with a needle and thread, I sewed napkins for each cup, pot, embroidered patterns, and with stitching I wrote that I love grandma. My grandmother worked in a tailor's shop, and after returning home, she continued sewing alterations on the machine at home. One day, in the absence of my grandmother, I decided to paint an old metal machine with paints, on which my grandmother would sew at home, "so that she could sew more joyfully". I knew that she loved what she was doing, that it was her whole life, but I also saw how hard it is for her. I would like to support people who are close to me, who are fighting to maintain our family tradition and history, which is still alive and colorful. If I had the opportunity, I would also like to educate myself in this direction and create something my own, unique, which I have been able to create for several years, but unfortunately only on paper. I am a single mother, I graduated, I work on a daily basis, but unfortunately not in the place where I would like to. I would like to create beauty. Currently, it is enough for me to support myself and my son, and creating something of my own and starting activities in this direction generates huge costs. I already have an idea, a name, a marketing strategy written out in detail, the appearance of the website, everything is buttoned up (by topic), although it is impossible for me to implement it at the moment. I am asking for help to support my family in maintaining a tailor's shop, I am asking for help in maintaining such an important and necessary profession, unfortunately often highly underestimated, which is tailoring, and in bringing my little project to light. Tailor - that sounds so proud. Let us support this profession and vocational education in this direction so that it does not disappear for good, that there are not people who will not experience real tailoring and clothing technology. Let us support so that such important knowledge could be passed on before those people who truly loved tailoring and for whom it was a lifetime passion pass away.