Zbieramy na ukończenie filmu dokumentalnego o Barbarze Krafftównie.

Prawie rok temu w grudniu 2018 roku w trakcie 90. urodzin w Teatrze Polonia, zaczęliśmy zdjęcia do filmu o Barbarze Krafftównie, według scenariusza Remigiusza Grzeli (autora książki "Krafftówna w krainie czarów"). W czasie realizacji raz po raz wydarzały się sceny magiczne. Barbara Krafftówna, jakby była bez wieku, albo niczym mała Alicja z baśni, przekraczała granicę realizmu. Przez lata było to zresztą kluczem jej aktorstwa. Film zyskał uniwersalny przekaz: "Sky is the limit". - Realizuj marzenia, pracuj, nawet jeśli czujesz, że nie ma to sensu. Wyobraźnia zawsze była dla Krafftówny ucieczką z beznadziei, bo jej pełna zawodowych sukcesów biografia (prywatnie nie pozbawiona tragedii), wpisała się w niełatwą polską historię - Wołyń, wojnę, czasy stalinowskie, komunizm, walkę o wolność. Wyobraźnia, jak sama to określiła była: "ucieczką z próżni".

Choć dużą część zdjęć mamy już za sobą, m.in. w Warszawie i w Gdyni, wciąż jeszcze konieczne jest kontynuowanie pracy na planie, a zaraz po niej rozpoczęcie montażu i innych etapów postprodukcji jak i promocji filmu. Wierzymy, że uda się go ukończyć w takiej formie, w jakiej to zaplanowaliśmy. Premierę i pierwsze pokazy planujemy w pierwszej połowie 2020 roku.

Partnerem projektu jest Fundacja PZU, producentem Fundacja "Chełmska 21"

Kochana przez widzów za rolę Honoratki w "Czterech pancernych", doceniana przez światowych krytyków za wybitną rolę w filmie "Jak być kochaną" Jerzego Hasa, Barbara Krafftówna, legendarna aktorka filmu, teatru, kabaretu oraz teatru radia, kończy w grudniu tego roku 91 lat. Wciąż zawodowo czynna pozostaje aktorką nowoczesną, poszukującą, łamiącą schematy, kochającą absurd i groteskę, jako pierwsza grała Witkacego (uznano ją za jego modelową aktorkę) i Gombrowicza (wróciła do niego niedawno, grając w Teatrze TV „Biesiadę u Hrabiny Kotłubaj” w reż. R. Glińskiego, z udziałem A. Polony i B. Łazuki). Poprzez jej biografię opowiadamy współczesną historię Polski, w której uczestniczyła – razem z mamą uciekła ostatnim transportem z Wołynia (niestety ojciec tam zmarł), w czasie wojny uczyła się w tajnym studiu teatralnym przy Tamka 5 (vis a vis nazistowskiej organizacji Todt), pamięta Powstanie Warszawskie, czasy stalinowskie (mieszkała z przyjaciółką, której rodzice byli w stalinowskim więzieniu, mieszkanie stale było przeszukiwane, a one obie nękane), w barwnych latach 60. była filarem i gwiazdą Kabaretu Starszych Panów czy Kabaretu Pod Egidą Jana Pietrzaka, w latach 70. miała kontakty z prymasem Stefanem Wyszyńskim i Komitetem Prymasowskim, w latach 80. wyjechała do Ameryki grać „Matkę” Witkacego po angielsku (którego nie znała, a mimo to dostał ważna amerykańską nagrodę Drama Logue, reżyserował Leonidas Dudarew-Ossetyński, nauczyciel i guru Marilyn Monroe, i została tam ćwierć wieku. Nigdy nie straciła niczego ze swojej „młodości”, dziecięcych poszukiwań, jak Alicja w Krainie Czarów, w wędrówce przez życie wciąż zadaje pytania i biegnie za zagadką. Ta metafora czyni film uniwersalnym i zrozumiałym dla każdego. Krafftówna pozostaje Alicją.

Twórcy filmu:

Maciej Kowalewski, reżyser, producent:

Ur. w 1969. Ukończył PWST w Krakowie. Reżyser filmowy i teatralny, aktor, scenarzysta, dramatopisarz, w latach 2007-2010 dyrektor naczelny i artystyczny warszawskiego Teatru Na Woli im. Tadeusza Łomnickiego. W 2011 r. debiutował jako reżyser filmowy fabułą wg. własnego scenariusza, pt. "Trzy siostry T". Reżyser serialu „Grzeszni i bogaci”. Jest scenarzystą filmów "Kochaj i tańcz", "Maraton tańca" czy seriali "Głęboka woda", "Barwy szczęścia" i innych. Wystąpił w filmach fabularnych, m.in. "Pianiście", "Liście Schindlera", "Małej wielkiej miłości", "Inheritance" oraz serialach, m.in. "Lokatorzy", "Głęboka woda", "Kasia i Tomek", "Klan", "Magda M". Napisał bez mała 30 sztuk, m.in. "Balladę o Zakaczawiu", "Obywatela M", "Poczekalnię", "Bombę", "Miss HIV", "Wąsy", "Uznam". Reżyserował w wielu teatrach. Ostatnie jego prace reżyserskie w teatrze to "Casa Valentina" w Och-Teatrze i "Wania Sonia Masza i Spike" w Teatrze Polonia, spektakl, w którym również zagrał. Wśród dziesiątków ról teatralnych są m.in. Zły w "Złym", Ray Manzarek w "Jeźdźcu burzy", Dziennikarz w "Weselu", Christian w "Cyranie de Bergerage", Merkucjo w "Romeo i Julii", Amfitrion w "Amfitrionie" czy Lucencjo w "Poskromieniu złośnicy". W Teatrze Polskiego Radia zrealizował swoje sztuki "Miss HIV" i "ExBarbie". Jego sztuki tłumaczono na język angielski, węgierski, rumuński, rosyjski, bułgarski, włoski. W 2017 r. Teatr Kolady w Jekaterynburgu wystawił jego "Miss HIV". Maciej Kowalewski namówił swojego dawnego dyrektora Adama Hanuszkiewicza na nagranie jego ostatniej wypowiedzi dla publiczności, długo po rezygnacji z publicznego życia. Zgodnie z życzeniem Hanuszkiewicza film pt. "Moje credo" prezentowany był tylko raz, w Teatrze Na Woli. W pokazie wzięło udział wielu współpracowników Hanuszkiewicza. Z Barbarą Krafftówną współpracował w Teatrze Na Woli, reżyserując sztukę "Oczy Brigitte Bardot", w której aktorka zagrała wspólnie z Marianem Kociniakiem.

Piotr Konstantinow, reżyser, producent

Ur. w 1981 r. Skończył Instytut Historyczny Uniwersytetu Warszawskiego. Pracował jako szef zespołu scenarzystów, odpowiadając jednocześnie za preprodukcję seriali dla TVN, Polsat, TVP1, będąc jednocześnie pomysłodawcą wielu produkcji telewizyjnych. Jest również współautorem i pomysłodawcą głośnego i nagradzanego filmu dokumentalnego HBO Polska, „Śląski interes”. Autor bloga kulinarno, podróżniczego www.podrozeismak.pl.

Remigiusz Grzela, scenarzysta

Ur. w Starogardzie Gdańskim dziennikarz, pisarz, dramaturg. Autor ok. 2o książek i kilkunastu sztuk teatralnych. Jego ostatnie książki to „Podwójne życie reporterki. Fallaci. Torańska” (tytuł Książki Roku 2017 od Magazynu Literackiego Książki) i „Mała nocna muzyka. Gwiezdne skrzypce Wandy Wiłkomirskiej” (dla dzieci). Ostatnio zrealizowaną sztuką jest „Oriana Fallaci. Chwila, w której umarłam” – monodram w reżyserii i wykonaniu Ewy Błaszczyk (Teatr Studio w Warszawie, Teatr Telewizji; Nagroda Literacka im. Leopolda Staffa). Był kierownikiem literackim Teatru Na Woli, jest kierownikiem literackim Teatru Żydowskiego im. Estery Rachel i Idy Kamińskich. W miesięczniku „Zwierciadło” od wielu lat ma rubrykę z wywiadem. Jest współautorem trzyodcinkowego filmu dokumentalnego TVN „Polska Pawła Jasienicy”. Z Barbarą Krafftówną jako autor współpracuje od 2006 roku. Napisał na jej zamówienie monodram „Błękitny diabeł”, w którym zagrała i który reżyserowała wspólnie z Józefem Opalskim (wystawiony z okazji 60-lecie pracy artystycznej Barbary Krafftówny, prapremiera Teatr Muzyczny w Gdyni, premiera Teatr Narodowy w Warszawie), komedię „Oczy Brigitte Bardot” (aktorka zagrała w niej z okazji 80. urodzin wspólnie z Marianem Kociniakiem, w reżyserii Macieja Kowalewskiego w Teatrze Na Woli). Krafftówna zagrała też Wierę Gran w słuchowisku Polskiego Radia „Pieśń ujdzie cało” wg powieści Grzeli „Bądź moim Bogiem” (reżyserował Marcin Przybylski).

Wspólnie z artystką napisał książkę „Krafftówna w krainie czarów” (Wyd. Prószyński i S-ka) i od trzech lat są w nieustannej podróży na spotkania z czytelnikami.