Pani Emilka... Starsza, samotna kobieta, opuszczona, bez pomocy i zbyt skrępowana, by o pomoc prosić. Całe życie ciężko pracowała, jest byłym przedsiębiorcą , zniszczonym przez urzędników, tzw. układ wrocławski. Od tej pory sama walczyła w swoim imieniu o odzyskanie swojego majątku, niestety z żadnym skutkiem. Zebrane przez ten czas doswiadczenie prawne posłużyło jej także do pomocy innym, co chętnie robiła. Za mały kredyt kupiła lata temu laptopa i drukarkę, by móc pisać ludziom pisma i je wysyłać. Wtedy jeszcze pracowała tyle, ile starczało jej sił. Niestety teraz, mając ponad 70 lat, nie ma zdrowia, by samodzielnie się utrzymać. Dostaje emeryturę w wysokości 1490 zł, z czego ponad połowę zabiera komornik na spłatę kredytu. Zaciągnęła go wiele lat temu na remont salonu, który prowadziła, a który później został jej bezprawnie odebrany, lecz spłata rat została na głowie Pani Emilki. Pozostała kwota emerytury ledwo starczala jej na rachunki i życie. Jej stan zdrowia mocno się pogarszał, pomoc z MOPSU nie należała się jej, gdyz przekraczała dochód.

Pani Emilka, aby ratować swoje zdrowie (lekarka nastraszyla ją, że wyniki ma straszne, krok od sepsy, zaleceniem była natychmiastowa zmiana diety) zaciągnęła ostatkiem sił kolejny mały kredyt, by móc choć chwilę mocniej zadbać o siebie. Niestety na dziś dzień Pani Emilka nie ma pieniędzy, z emerytury po odliczeniu wszystkich rat i opłat zostaje jej 28 zł na przeżycie. Ona nie chce stałej pomocy. Ma pomysł na uczciwe zarabianie, chce otworzyć biuro porad prawnych, ma uprawnienia i duże doświadczenie, lecz potrzebuje pieniędzy. Prosi jedynie o jednorazową pomoc, by stanąć na nogi. O opłacenie rat, rachunków i jedzenia za jeden miesiąc, by mogła odetchnąć, a pozostałą kwotę chce wykorzystać na rozpoczęcie pracy. Zapytałam, ile by potrzebowała na to. Obliczyla kwotę 2 tysięcy złotych. Myślę, że nie jest to dużo, a gdy każdy z nas dołoży cegiełkę to cel ten jest jak najbardziej realny. Pomóżmy Pani Emilce żyć na własny rachunek.