Być może nie zdajesz sobie sprawy z tego, że małe cuda są w zasięgu twojej ręki i że możesz nie tylko je podziwiać, ale mieć w nich także swój udział. Odnalezienie sensu życia pośród beznadziei i ciemności, uwolnienie z uzależnienia od alkoholu i narkotyków, powrót do Boga i Kościoła po wielu latach zwątpienia czy przebaczenie i pojednanie w rodzinie – to tylko niektóre cuda, jakie dzieją się, gdy dzielimy się Ewangelią.

Przystanek Jezus to nie tylko tygodniowa ewangelizacja w wakacje, ale całoroczna praca wielu osób i wolontariuszy, którzy poświęcają swój czas, energię i zdolności.

W minionym roku za nami: 

· 15 000 km przebytych, by dotrzeć do osób zagubionych i pozbawionych sensu życia,

· 10 miesięcy towarzyszenia 76 matkom z dziećmi z Ukrainy, które uciekając przed okrucieństwem wojny znalazły bezpieczny dom i schronienie w naszym Młodzieżowym Centrum Formacji

· 18 serii wydarzeń ewangelizacyjnych, rekolekcji i warsztatów,

· niezliczona ilość spotkań, podczas których byliśmy świadkami tego, jak Jezus i Jego Ewangelia przemieniają życie ludzi na lepsze.

Budowanie kościoła bez ścian to cudowna misja, która każdego miesiąca kosztuje nas 10 000 zł. Nie posiadamy cennika za naszą posługę, ale otrzymujemy za nią ofiary, które nie są wystarczające na pokrycie wszystkich kosztów. Naszym atutem jest doświadczenie w rozmowach i docieraniu do ludzi młodych - wiemy jak to robić i jesteśmy w tym skuteczni. 

Oto co wydarzyło się w życiu 21-letniej Magdy, gdy usłyszała Ewangelię o przebaczeniu podczas prowadzonych przez nas rekolekcji:

Ważny dla mnie moment w czasie rekolekcji zapoczątkowało świadectwo o przebaczeniu. Później była adoracja, w czasie której pomodliłam się: „Duchu Święty, jeśli komuś muszę przebaczyć, pokaż mi to”. Wtedy w mojej głowie wybrzmiało słowo „nic”. Zobaczyłam moją mamę i poczułam olbrzymi ból.

Była to chwila, w której zrozumiałam, że nieustannie mówię o Bogu, o Jego miłości, prowadzę spotkania z młodzieżą, opowiadam jak Bóg działa w moim życiu, mówię o cudach, które mogłam widzieć, rozmawiam z bezdomnymi, modlę się za ludzi, a potem na pytanie mamy: „Jak tam? Jak twój dzień? Co robiłaś?”, odpowiadam: „Yyy nic.” 

Duch Święty pokazał mi jak wielką ranę w sobie noszę, jak bardzo boli mnie to, że odkąd się nawróciłam moja relacja z mamą pogorszyła się i jak bardzo ranię ją i siebie tym, że ją od siebie odsuwam, nie opowiadając o sobie, o moim życiu, o Bogu. Nie mówię o wierze, o tym jak Bóg działa, bo wiem, że mnie nie rozumie, że dla niej moje pragnienia są nienormalne, że dla niej codzienna Eucharystia świadczy o tym, że zwariowałam, że gdy zacznę jej mówić: „Mamo Pan Jezus jest żywy i obecny; mamo modliłam się dziś za ludzi; mamo, Pan Jezus uzdrowił dziś Pana na dworcu”, to ona mnie nie zrozumie… łatwiej przecież nie mówić, łatwiej nie dać powodu do odrzucenia, wyśmiania. Gdy odrzuci mnie ktoś obcy to przecież inaczej niż ktoś mi tak bliski… Ale czy tak powinno być? Klęczałam przed Jezusem i czułam, jak pęka mi serce. Jakby coś, co stłamsiłam i od siebie dawno odsunęłam nagle ponownie odżyło. 

Nie było lepszej drogi niż zanurzyć to w Bożym miłosierdziu, więc przystąpiłam do sakramentu pokuty i pojednania, gdzie Jezus przez usta kapłana pokrzepił moje serce i wypełnił pokojem: „Bóg widzi twoje pokorne serce, widzi ile robisz, widzi jak cierpisz z powodu niezrozumienia przez najbliższych, widzi jak cierpisz dla Niego”. Wróciłam trwać przed Panem… „W Imieniu Jezusa Chrystusa przebaczam Ci mamo, że mnie nie rozumiesz. Przebaczam Ci, że masz mnie za wariatkę. Przebaczam Ci, że mnie nie wspierasz. Przebaczam Ci, że Twoje serce jeszcze nie zna Chrystusa na tyle, by wiedzieć, że to On jest jedyną wartością.”

Po tej adoracji doświadczyłam najważniejszej ewangelizacji na tym wyjeździe. Wyszłam, na krótki spacer i zadzwoniłam do mamy. „Pozdrowienia z Puław”. „Skąd? Gdzie cię znów wywiało? Co tam robisz?”. „Jestem na rekolekcjach. Byłam dziś mówić ludziom, że Bóg ich kocha”. „Co? I jak reagowali? Gdyby do mnie ktoś tak podszedł pomyślałabym, że zwariował.” „Różnie. Ale chcę Ci powiedzieć, że Ciebie Pan Bóg też bardzo kocha Mamo…” Reszta rozmowy jest już nasza… Rozmowy, która ewangelizowała obie strony telefonu… Rozmowy, która wierzę, że daje nowy początek…

Ta historia pokazuje, że dzięki łasce Boga i wsparciu ludzi dobrej woli, życie poszczególnych osób, a także całych rodzin może nabierać nowego blasku. Podobnych historii moglibyśmy opowiadać wiele. Na naszych oczach dzieją się cuda.

W zbliżającym się roku nie zamierzamy zwalniać tempa - wręcz przeciwnie – będziemy biec dalej, by szukać tych, którzy żyją w smutku, beznadziei i zwątpieniu. Podczas zaplanowanych rekolekcji i wydarzeń ewangelizacyjnych w całej Polsce będziemy nieść im światło Ewangelii, która otwiera oczy na podstawową prawdę wiary – w swoim życiu nie jesteś sam. Masz dookoła siebie ludzi, którzy są gotowi wesprzeć Cię w drodze, ponieważ sami doświadczają Miłości płynącej ze spotkania ze Zmartwychwstałym. W oczach Boga jesteś wyjątkowy i cenny tak bardzo, że zgodził się oddać za Ciebie życie swojego Syna i bez wahania zrobiłby to ponownie.

Zapraszamy Cię do udziału w tej misji. Przekaż darowiznę, by nasi wolontariusze mogli wyruszyć w drogę do szkół i parafii i zanieść tam światło Ewangelii. Zachęcamy, skorzystaj ze zrzutki cyklicznej. Aby zabezpieczyć 1% naszej posługi wystarczy, że podzielisz się z nami kwotą 100 zł miesięcznie. To nie tak wiele, by mieć udział w małych cudach. Dzięki temu pomożesz nam zaplanować kolejne rekolekcje i wydarzenia oraz podejmować wyzwania na miarę naszych możliwości. Gdy wiemy, jakimi środkami dysponujemy możemy jeszcze skuteczniej spełniać naszą misję. Każda osoba, która usłyszy z naszych ust Dobrą Nowinę, każde serce, które zakocha się w Jezusie, każda para oczu, która napełni się nowym blaskiem i każde życie, które nabierze sensu – to będzie również Twoja zasługa. 

Bardzo liczymy na Twoją hojność i za nią dziękujemy!

Ekipa Przystanku Jezus