W Starym Kawkowie stał dom, a raczej stara, poniemiecka szkoła, która dzięki ciężkiej pracy została przerobiona na dom. Z cegły, która pamiętała inne czasy i inne języki. Kiedyś uczyły się tam dzieci, potem zamieszkała tam Rodzina – nasza Rodzina. Dziadkowie, Lila i Zbyszek, włożyli w ten dom serce i życie.

Nie była to willa, ale każdy, kto tam trafił, mówił, że czuje się jak u siebie. Dom był szeroko otwarty – dla Rodziny, dla przyjaciół, dla tych, którzy potrzebowali miejsca, gdzie można się zatrzymać, posiedzieć przy herbacie, odpocząć. To w nim odbywały się święta, wesela, zwykłe dni i wielkie momenty. To był dom, który dawał schronienie – dosłownie i w przenośni.

W nocy z 13 na 14 czerwca wybuchł pożar. Ogień nie zostawił nic. Zginął Ryszard, brat babci. Nie zdążył się uratować.

Spłonęło wszystko, doszczętnie.

Dziś nie ma już ani dachu, ani podłóg, ani schodów, po których biegaliśmy jako dzieci. Nie ma rzeczy, które dziadek zbierał przez całe życie. Nie ma śladów po tym, jak wiele ludzi ten dom widział i jak wiele pamiętał. Zostali tylko oni – bezpieczni, ale złamani.

Dlatego prosimy o pomoc. Zbieramy środki, które pomogą im zacząć od nowa. Nie chodzi o odbudowanie przeszłości, ale o stworzenie warunków do życia – choćby tymczasowego, ale godnego. Środków potrzeba na podstawowe rzeczy: miejsce do zamieszkania, ubrania, sprzęt, który pozwoli im znów funkcjonować.

Każda wpłata, bez względu na wysokość, ma ogromne znaczenie. To nie tylko pomoc materialna, ale też sygnał, że są ludzie, którzy nie zostawiają innych w tragedii. Będziemy wdzięczni za każde wsparcie – finansowe, ale też za udostępnienie tej historii dalej.

Nie umiemy, jako dzieci, wnuki, prawnuki, oddać słowami, jak bardzo boli patrzeć na to, co się stało. Ale przez całe życie byli dla innych – z otwartym domem, z sercem na dłoni.

Może teraz ktoś będzie mógł być choć trochę dla nich.