Stowarzyszenie Seniorów Lotnictwa Wojskowego Rzeczypospolitej Polskiej oraz Fundacja Historia i Kultura podjęły decyzję o wydaniu kolejnej edycji (tom 3) „Księgi Lotników Polskich". W publikacji przedstawione są sylwetki ludzi zasłużonych dla Polskich Skrzydeł. To postaci ze wszech miar szczególne, ludzie, którzy potrafili swoją życiową pasję umiejętnie połączyć z oddaną służbą dla Ojczyzny.

W trakcie I wojny światowej, walczący w lotnictwie zaborców i nabierający dopiero doświadczenia polscy piloci, sygnalizowali potrzebę tworzenia lotnictwa w ramach istniejących już polskich formacji wojskowych. Pierwszym ku temu krokiem były starania legionistów Józefa Piłsudskiego. To właśnie on skierował polskich oficerów do austriackich szkół lotniczych. Lecz najbardziej owocne zamiary ziściły się we Francji, w tworzonej w tym kraju armii gen. Józefa Hallera. Zbudowano tam mocne zręby polskiego lotnictwa przeniesionego w maju 1919 r. do stolicy niepodległego już kraju, Warszawy.

Świeżo odzyskana przez Polskę niepodległość została jednak zagrożona. Kraj znalazł się w ogniu walk z usiłującą zawładnąć polskimi ziemiami bolszewicką Rosją.

Lotnictwo polskie w niebagatelny sposób przyczyniło się do zwycięstwa w Bitwie Warszawskiej. Podczas wojny 1918-1920 r. wykonano aż 4942 loty w łącznym czasie 9465 godzin. Straty personelu latającego sięgnęły 43 osób, w tym 3 pilotów amerykańskich. Znacząco osłabiona w wyniku działań wartość bojowa eskadr spowodowała zmniejszenie ich stanu z dziewiętnastu do czternastu: dziesięć wywiadowczych i cztery myśliwskie. Stały się one fundamentem pułków lotnictwa mieszanego. Niewątpliwym sukcesem Polskich Sił Powietrznych było przyciągnięcie do służby w lotnictwie ludzi ze wszystkich warstw społecznych. Byli tam ziemianie, a także chłopi. Byli synowie drwali, górników, szewców i artystów. Decydującą rolę odgrywał znakomity wzrok, szybkość reakcji na zmiany, wytrzymałość fizyczna i od wieków zaszczepiony patriotyzm.