Zaraz zaraz. Kazali uśpić, ale nie uśpili. Mieli iść do innego wetrynarza, ale nie poszli. Nie chcieli skorzystać z innych możliwości, a skorzystali.  No co za okrutni ludzie bez serca! Nie znam ani Pani, ani tego Pana. Czytam tylko to, co Państwo napisali. Naprawdę Pani uważa, że jak ktoś wydał cztery tysiące na ratowanie przygarniętego kota, to bez problemu wyda kolejne cztery? Nie rozumie Pani, że to tak nie działa? Tylko proszę mi nie pisać o zakładaniu zbiórki. Nie każdy może i chce to robić. Ja na przykład bym nie chciał. Mam wśród najbliższych osób takie, które zbierają pieniądze na operację glejaka mózgu u dziecka. I co, miałbym ich prosić o pieniądze na operację kota? Nie, nie zrobiłbym tego, chociaż sam Pani zbiórkę wesprę. Pomijam fakt, że zrzutka jak widać idzie powoli, a rachunki trzeba płacić od razu. Nie każdy ma pieniądze, by je założyć i czekać, aż się uzbierają. Nie każdy może i chce się zapożyczać. Pozdrawiam Państwa.

Przykro mi czytać ten opis. Jest bardzo niesprawiedliwy, choć rozumiem, że obliczony na emocje ofiarodawców. Historia kotki jest bardziej skomplikowana - została znaleziona i przygarnięta przez wolontariuszy na granicy polsko-ukraińskiej, a gdy po wakacjach likwidowali swój obóz pod Przemyślem, przygarnięta przez jednego z nich, mojego syna. Potrąconą przez samochód próbowaliśmy ratować, na ile to było możliwe: za pierwszy zabieg (amputację i złożenie drugiej nogi) zapłaciliśmy 2,5 tys. zł. Okazało się, że noga została źle złożona, więc szukaliśmy dalszej pomocy, przywożąc kotkę do lecznicy Arwet. Byliśmy gotowi pokryć koszty kolejnej operacji (1,5 tys. ). Niestety, zakażenie i martwica, o której Pani pisze, uniemożliwiły zabieg a koszty zaczęły dramatycznie rosnąć. Za dwa dni pobytu kotki w lecznicy zapłaciliśmy 900 zł i po prostu nie byliśmy w stanie udźwignąć tego przez kolejne dwa tygodnie. Lekarz weterynarii, który zajmuje się pozostałymi naszymi zwierzętami (mamy 3 psy i kota) powiedział, że martwica oraz niepewne rokowania są wskazaniami do eutanazji i skrócenia cierpień kotki. Powiedzieliśmy szczerze o tej niełatwej decyzji lekarzom z Arwetu. Dalej sytuacja rozwinęła się tak, jak Pani napisała. Wiadomość, że znalazła się wspaniałomyślna osoba, która postanowiła pokryć koszt dalszego leczenia, przyjęliśmy z niedowierzaniem i ulgą. Poczucie, że nie może się pomóc swojemu zwierzęciu, było jednym z najtrudniejszych, jakiego doświadczyliśmy. Podobnie jak decyzja, by zrzec się do niego praw.