Organizujemy zbiórkę na Dom Dziecka w naszej okolicy – Placówkę Opiekuńczo-Wychowawczą Mały Dworek w Łaszczynie. Chcemy obdarować prawie 30 dzieciaków różnościami (środkami higienicznymi, artykułami spożywczymi, zabawkami, ubraniami, no i książkami, wiadomo 😉). Dnia 21.12 wchodzimy tam jako Mikołaj (no, w Wielkopolsce Gwiazdor) i Mikołajowa (Gwiazdorka?). 🎅

Zapraszamy do akcji!

Robert i Ola

Zauważyć niewidzialnych.

„Hej, to co, widzimy się?”. Zagajamy tak czasem do znajomych – SMSem, przez aplikacje, może czasem nawet telefonicznie. I czasem faktycznie się widzimy. Na piwko, na jednego lub pięć. Może czasem nawet na spacer lub do teatru. Ale czy naprawdę się widzimy?

Oglądaliśmy ostatnio film Avatar, gdzie główni bohaterowie okazywali sobie uczucia, mówiąc do siebie nawzajem: „Widzę Cię”.

I to jest takie „widzenie się”, na jakim nam zależy i na jakim chcemy budować świat wokół siebie. To w zasadzie dostrzeganie drugiego człowieka – poznawanie go; próba zrozumienia jego potrzeb, lęków i nadziei; wiara w jego wartość i wyjątkowość; poświęcenie uwagi i bycie zaangażowanym.

Tak zaangażowany byli z pewnością bohaterowie książki Marcina Szczygielskiego Teatr Niewidzialnych Dzieci, w której grupa tytułowych dzieci z Domu Dziecka Dębowy Las zakłada amatorski teatr właśnie o takiej nazwie – Teatr Niewidzialnych Dzieci.

„A kim my jesteśmy, jeśli nie niewidzialnymi dziećmi? My wszyscy, nie tylko stąd, ale z każdego domu dziecka? Och, ludzie chętnie się na nas gapią z bezpiecznej odległości, ale choć się gapią, to i tak nas nie widzą! Natomiast gdy podchodzą bliżej, odwracają oczy i już o nas zapominają. Jakby nas nie było! Nie powiesz mi, że nie zauważyłeś. Tak jest, było i będzie, nie czarujmy się. A skoro tak, to zmusimy ich, żeby nas widzieli! Bo kiedy jesteś w teatrze, to chcesz czy nie chcesz, musisz patrzeć na scenę i na tych, którzy na niej stoją! W tym teatrze na scenie będą stały niewidzialne dzieci i moja w tym głowa, żeby nikt, kto choć rzuci na nas okiem, nie był w stanie oderwać wzroku!”.

[cytat z książki Marcina Szczygielskiego Teatr Niewidzialnych Dzieci]

W tym roku nasza rola jest taka, żeby zmniejszyć dystans tej „bezpiecznej odległości”, żeby jakkolwiek dostrzec dzieci, które potrzebują być dostrzeżone i zachęcić Was do tego samego.