Izolda... Koń na którego czekałam 9 lat... gdy tylko pojawiła się możliwość bez wahania kupiłam ją. Koń ideał, czuła, kochająca, ostrożna, troskliwa ale też baczna obserwatorka. W lipcu rozpoczęłyśmy wspólne życie. Nie mogłam się napatrzeć na jej piękno... Głębokie spojrzenie pełne ufności. W końcu była koniem docenionym i rozpieszczanym...

Przyjechała do mnie ze swoją córką, rozbrykaną łobuzicą.

Izia dała się poznać wszystkim nowopoznanym jako grzeczna super dziewczyna... Lubiana przez ludzi i inne konie.

W czwartkowy wieczór 5 października jak grom z jasnego nieba -telefon "Izolda chyba ma kolkę"

Zanim dojechałam weterynarz już był na miejscu. Po kilki godzinach -decyzja- trzeba jechać do kliniki... Wszystkie dobre dusze które były z nami rozpoczęły poszukiwania... Jedna klinika -remont, druga -nie ma miejsca -do trzeciej daleko, możemy nie dojechać... czwarta i piąta -brak odzewu... :(

Walczyliśmy całą noc. Rano -światełko w tunelu -jest miejsce możemy jechać! Spakowane w expresowym tempie i ruszamy!!!

Przed nami jakieś 100km.. Strach ale i nadzieja, że jest światełko w tunelu, że będzie dobrze, że się uda.....

20 min przed kliniką umarła...

Świat runął...06.10.2023

po 3 miesiącach razem ...

(...)

I została, Jej córka. Z dnia na dzień 5miesięczny źrebak. Do tej pory łobuz jakich mało, rozbrykana, zaczepna, dokazująca.

Od początku chciałam znaleźć jej inny dom, wystawiłam nawet ogłoszenie o sprzedaży...

Lecz teraz, z dnia na dzień małą zmieniła się o 180 stopni, jakby przejęła po mamie mądrość, delikatność i czułość...

Póki co zostaje z nami...

(...)

Poza dziurą w sercu pozostało jeszcze nie małe obciążenie finansowe, które gonią nowe dodatkowe rachunki. Wiele już pomogli nam przyjaciele ze stajni, ale jeśli masz ochotę wesprzyj nas i Ty...