665 schodów

Schronisko PTTK na Szczelińcu to miejsce szczególne. Prowadzi do niego 665 schodów, nie ma dojazdu samochodem czy jakimkolwiek innym pojazdem.

Latem odwiedzają nas tłumy, w pozostałych porach jest tylko nieco spokojniej. Nie w tym roku. Jeszcze w październiku, gdy sezon trwał w najlepsze musieliśmy obiekt poddać kwarantannie. A gdy już mogliśmy zacząć działać to... zamknięte zostały wszystkie obiekty noclegowe. Teraz możemy sprzedawać wyłącznie na wynos, ale nieco większy ruch jest jedynie w weekendy...

A jak się to wszystko zaczęło?

Gazdujemy tu od 12 lat. Początki nie były łatwe, przeczytać o nich można nawet w książkach:

O tym, możecie przeczytać w jednym z rozdziałów książki "Moje Pagóry" Zbigniewa Piotrowicza, naszego przyjaciela:

"Z początku miałem duże skrupuły. Wyglądało na to, że swoim entuzjazmem wpędziłem Maćka w duże tarapaty. Wydzierżawione przez niego i pięknie usytuowane schronisko na Szczelińcu w Górach Stołowych nie działało tak, jak trzeba, a drugie w Pasterce, wzięte w obowiązkowym pakiecie, było najbardziej ponurym miejscem w polskich górach. Namawiałem go, aby wystartował do przetargu, bo prowadzenie schroniska to przecież taka przygoda, ale w zderzeniu z twardą finansową rzeczywistością nie byłem pewien, czy dobrze zrobiłem." -> cały rozdział można przeczytać tutaj.

Centrum zarządzania wszechświatem

Transport towarów odbywa się specjalną koleją linową, budynek ogrzewany jest m.in. baterią solarów, a w podziemiach znajduje się przepompownia ścieków. Na strychu znajdują się dwa repeteary sygnału telefonii komórkowej, oraz stacja przekaźnikowa internetu. Nasz stały żart jest o tym, że kiedyś schronisko musiało obsługiwać dwóch barczystych technicznych a dziś trzech rozgarniętych inżynierów.

To wszystko sprawia, że jest to niezwykle skomplikowana technicznie materia, nie można jej ot tak, zamknąć i opuścić budynku.

To znaczy można, ale po zimowych mrozach rozsadzających wszystkie rury i rureczki remont kosztowałby krocie.

Dlatego wraz z okrojoną załogą trwamy.

Szczeliniec walczy!

Nie poddaliśmy się wiosną, gdzie cześć z Was wsparła naszą wspólną akcję Ratujmy Pasterkę, daliście nam wtedy mnóstwo pozytywnych emocji, dla Was postanowiliśmy trwać do końca.

A ten koniec... czai się za rogiem. Wiosną byliśmy nieczynni przez 6 tygodni. Teraz już nie działamy dwa miesiące, a wygląda na to, że nie będziemy kolejne cztery... Oczywiście, latem zbieraliśmy, niczym wiewiórki, zapasy finansowe na zimę, ale ta przyszła znacznie szybciej niż zawsze, i wygląda na to, że szybko sobie nie pójdzie.

Do tego na wiosnę udało się wiele opłat prolongować. Teraz już nie.

Dlatego ośmielamy się znów prosić o pomoc.

kiedy to się skończy

Wszyscy liczą, że to już ostatnia, co prawdę długa, ale ostatnia prosta. Że przed wakacjami szczepienia i przechorowania sprawią, że chorować nie będzie miał już zwyczajnie kto. Też w to wierzymy.

Czekamy i bardzo chcemy dla Was pracować.Budzić was kawą i kłaść spać grzanym winem. A w trakcie dnia raczyć szarlotką i goframi z bitą śmietaną. I uśmiechać się bez maseczki.