Cześć. To będzie ważny post. 

O miłości i radości i czasie. 

Nie jestem już młodą, rosnącą nadzieją, ale nie zawodzę Was. Przynajmniej muzycznie. Ta akcja jest realna. Nie zastępcza. Chciałabym spojrzeć Wam wszystkim w oczy i poprosić, żebyście przypomnieli sobie godziny i tygodnie, kiedy byliśmy razem. Kiedy cieszyliście się moim zdrowiem i moją obecnością, moimi nieprofesjonalnymi radami, moją energią, która wielu z Was uratowała w czasie pandemii. To nie jest zrzutka na projekt. Mam jeszcze w rękawie tysiąc projektów. 

TO JEST ZRZUTKA NA MÓJ DOM. 

Mój przyjaciel Kaszy, w czasach, kiedy był moim współlokatorem chciał mi kupić łóżko, pościel i piżamę na urodziny. Wiedział, że żyję, jak nomad i że to by było ważne. Zignorowałam go. Nie wiedziałam, co tracę.

Dziś jestem kotem. 

Mogę się przespać w kącie i spalić się w imię przyjaźni albo wielkiej sztuki.

Ale teraz!... Chcę mieć dom. W Berlinie. Znalazłam tam miłość, pracę, jako nauczyciel gitary, nawet - cudem - mieszkanie.

Żeby w ogóle zacząć muszę mieć 2000 euro.

750 za wynajem od polowy kwietnia do konca maja (nie, nie mozna taniej, to i tak jest WG). Ubezpieczenie, telefony, bilety na u i s bahny. 

Nie wiecie, jak trudno być Europejczykiem w Europie.

Ale, jesli troche mi ufacie i troche mnie kochacie - Chce miec w koncu dom. Taki, że nie bede musiala pytac, czy moge Was zaprosic.

Ja też nie siedzę na dupie. Jestem na Gomerze i będę wpłacać na tę zrzutkę wszystko, co mam. Będziecie wiedzieli wszystkie moje wpłaty.