Zawsze myślałam, że endometrioza to "jakaś tam choroba" kobiet, które nie zachowują profilaktyki ginekologicznej. Przecież tak samo jak regularne badanie pozwala na szybkie wykrycie raka, tak samo jest i tutaj. I BYŁOBY gdyby lekarze mieli jakąkolwiek świadomość tej choroby.

Jak to jest, że przez kilka lat nikt się słowem nawet nie zająknął, gabinety lekarskie krzyczą ulotkami o zachodzeniu w ciążę lub antykoncepcji, a na temat choroby, która niszczy kobietom życie nie widziałam nic. Literalnie ani jednego skrawka papierka, nigdy nawet nazwa nie padła...

Od lutego czułam delikatne ćmienie w podbrzuszu, odwiedziałam kilkunastu lekarzy i przeszłam szereg badań: "taka Pani uroda", "tu nie ma już co boleć, wszystko przebadane", "to się nazywa hipochondria" i "może warto skorzystać z opinii psychiatry" - to słyszałam przez 6 miesięcy.

Potem było błędne TK z kontrastem (nowotrów złośliwy) i błędne MRI, wszystko w Krakowie. Kiedy we wrześniu trafiłam na SOR i oddział do szpitala zwijałać się i wyjąć z bólu zaczęłam sama szukać rozwiazania. I znalazłam...

Endometrioza kilka faktów:

- szacunkowo choruje 1/5 populacji kobiet

- jedna z najbardziej bolesnych chorób nazywana "zabetonowianiem miednicy"

- w Polsce jest kilku lekarzy umiejących ją rozpoznać i jescze mniejsza liczba, tych którzy umieją ją zoperować

- do pełnej diagnozy potrzebny jest specjalistyczny rezonans we Wrocławiu w Skanmexie z wlewkami

- zmiany mogą być rozsiane w całym ciele: otrzewnej, narządach rodnych (adenomioza), płucach, jelitach, oczach, a nawet mózgu

- potwornego i najgorszego bólu nie uśmierza nawet morfina

- choroba rujnuje życie, nigdy nie wiesz kiedy będzie bolało i czy to będzie 8/10 czy 10/10

- czujesz cały czas ogromne zmęczenie

- boki Cię wszystko, co wiąże się z ruchem miednicy, czyli 90% czynności życiowych

- brzuch jest stale opuchnięty, nie możesz nosić spodni, dresów, zapomnij o jeansach

- nie jesteś w stanie pracować, uczyć się, tracisz swoje życie, które ogranicza się do jeżdżenia na SOR, przyjazdu karetek, tonach leków przeciwbólowych, fizjoterapii, diecie, poza walką z bólem nie liczy się nic innego, to co dawało Ci przyjemność jest tylko bladym cieniem

Od września moje kiedyś super aktywne zawodowo życie wygląda właśnie w ten sposób: walka każdego dnia o przetrwanie i o życie bez bólu. Nie sypiam, bo boli; nie chodzę do pracy, bo boli; nie jem, bo leki przeciwbólowe przez kilka miesięcy zrujnowały mi żołądek; nie spotykam się z nikim, bo jestem permanentnie wykończona i cały czas odwołuję umówione terminy.

Cały grafik życia jest podporządkowany chorobie: dieta, fizjoterapia, kilkadziesiąt tabletek dziennie, zastrzyki. Czasem myślę, że to aż wygląda nierealnie, przecież jeszcze w wakacje tylko coś tam ćmiło delikatnie i mogłam podbijać świat... Dziś jedyną radością jest taki poziom bólu, żeby nie wymiotować i nie płakać, wyjść choć na chwilę do pracy, zrobić coś normalnego jak zakupy.

A gdzie moja praca w szkole, na uczelni, pomoc maturzystom, zwierzętom? Sama teraz rozpaczliwie i desperacko potrzebuję pomocy...

Czeka mnie bardzo poważna operacja, która przez braki w umiejętnościach diagnostycznych lekarzy będzie polegała na usunięciu części narządów z jamy brzusznej (udało mi się uniknąć stomii, bo endometrioza mogła mi pozrastać jelita). I tu bardzo proszę o pomoc Ciebie: jeśli to czytasz, to już wiesz, że operacja na NFZ nie wchodzi w grę skoro nawet diagnostyka leży i kwiczy. Zdecydowałam się na Wrocław, gdzie specjaliści zajmują się tylko tym i operują kobiety każdego dnia. Cena mojej operacji ma się zacząć od 50tyś zł. Proszę, pomóż mi odzyskać dawne życie.