Dobry wieczór, tu znowu my.

Na poczet naszego wtedy nieistniejącego lokalu udało nam się już rok temu zebrać bardzo pomocną kwotę, dzięki której otwarłyśmy najwspanialszą pracownię twórczą po tej stronie Krakowa. Przebiłyśmy parę niemożliwości - między innymi przeświadczenie, że takie miejsca zakładają tylko tęgie głowy ASP, albo że projekty zarządzane w sprawiedliwy i spółdzielczy sposób są krótkotrwałe i niefunkcjonalne. Okazało się jednak, że nad naszymi łbami rozbłysnęły światła nadziei i zajawki rozpalone przez niezależną, artystyczną i rzemieślniczą populację Krakowa i nie tylko.

Mamy być z czego dumni. Pomimo nieudanych prób z sitodrukiem, na które i tak wydałyśmy okrutne ilości pieniędzy i czasu, nie poddajemy się i rozwijamy się lekko chaotycznie jak kłącze, tam gdzie zaniesie nas pojawiająca się możliwość, nagły przypływ gotówki albo zwykła potrzeba robienia czegoś. Dorobiłyśmy się czarno białej maszyny, paru laptopów, plotera, dziesiątek narzędzi, nowych gniazdek, lamp, białych płytek na ścianie. Wspomagamy wciąż w dziedzinach projektowania i DTP takie wydarzenia jak Autonomous Bookfair Wrocław, Kongresono czy Krakowską Manifę, miałyśmy przyjemność udzielać naszego wielkiego stołu dla osób robiących transparenty, warsztatów z robienia na drutach czy nawet Różowej Skrzyneczki.

W tym roku pójdziemy wam na łatwiznę i powiemy co chcemy na urodziny. Marzy nam się, że do rocznicy rozpoczęcia R̶e̶w̶o̶l̶u̶c̶j̶i̶ ̶F̶r̶a̶n̶c̶u̶s̶k̶i̶e̶j Komuny Paryskiej uzbieramy przynajmniej część kasy na kupienie sobie nowej krajarki, czy jak kto woli właśnie gilotyny. Sprzęt jest niezbędny szczególnie przy większych ilościach książek, zinów, ulotek czy plakatów. Mamy zamiar ciąć na niej wlepki z hasłami i obrazkami tak pięknymi i tak obscenicznymi, że nasi oponenci będą bali się je zrywać i ściskać pięknie oprawioną poezję tak queerową, że czytając ją zapomnicie że jest coś takiego jak tradycyjny model rodziny.

Każda wpłata ma sens, serio, jak macie wolne 5zł to wpłacajcie, nie czujcie się głupio. Szmira jest projektem finansowanym przez nas same, więc każdy grosz od zewnętrznych źródeł to wytchnienie dla naszych cienkich portfeli. Chcemy przebić się przez ostatni szklany sufit, czyli zacząć zarabiać, rozwijać umiejętności i płacić sobie nawzajem regularnie i godnie, jednak zanim to się stanie musimy zbierać na podstawowe sprzęty i materiały - tak to wygląda jak się nie chce brać kredytu, a wasz rodzic akurat nie prowadzi kopalni szmaragdów w kraju z apartheidem.

Jak zwykle pozdrawiamy serdecznie wspierających Szmirę, również kolegożanki które same nie wpłacają, ale udostępniają dziko linka swoim znajomym pracującym w korpo, albo dla NGOsów - dla was znowu, drodzy znajomi, zawsze czapki z głów, jak was zabraknie to nasz underground zamieni się w katakumby.