MY NAME IS FIELDS

LOGLINE/SYNOPSIS

Pola i Kuba są parą artystów, Kuba maluje i projektuje modę a Pola tworzy łącząc dziedziny takie jak malarstwo czy performans, jest też muzą Kuby.

Wspólnie zaczynają brać morfinę. Uzależnienie zrodzone z fascynacji stanem niebytu zaczyna rządzić ich życiem, a walka z nim staje się coraz trudniejsza.

Pola mieszka z Kubą w jego rodzinnym domu, na wsi pod Warszawą. Przez całe lato 2023 biorą w żyłę. Fascynacja morfiną szybko przeradza się w strach przed zostaniem ‘prawdziwym ćpunem’.

Kłócą się o ostatnią tabletkę. Rodzina dowiaduje się, że są uzależnieni - próby pomocy i namowy do terapii z ich strony są nieskuteczne.

Para boi się eskalacji uzależnienia, ale tak samo boi się straty cennego czasu i utraty siebie nawzajem.

PLOT

Kiedy Pola z Kubą zaczynają brać morfinę, mają jeszcze poczucie, że to chwilowa fascynacja. Okazuje się, że ta substancja zagości w ich życiu na wiele lat; stanie się czymś, co wpływa na każdą decyzję, rzutuje na myśli.

Na oczach kamery wpadają coraz mocniej w nałóg. Oddalają się od siebie do tego stopnia, że kłócą się o ostatnią tabletkę morfiny i prawie rozstają się ze sobą.

Narastający chaos zmusza ich do ciągłych zmian lokum.

Podejmują próby usamodzielnienia: wyprowadzają się od rodziców Kuby do Katowic do mieszkania bez prądu i wody, które przejęli po profesorze Katowickiego ASP. Za kilka dni, kiedy okazuje się że nie da się tam żyć, uciekają z powrotem na wieś do Kuby, gdzie wracają do regularnego brania morfiny z poczuciem, że ‘narkotyki są w porządku dopóki tworzą’.

Tworzą więc - Kuba organizuje pokazy mody, na które przychodzą młodzi z ich środowiska, Pola występuje w nich w charakterze muzy, interesują się nimi media i osoby z branży kreatywnej. Powoli stają się fenomenem.

Wszystko jakby szybuje w górę, ale podszyte jest ogromnym, świetnie maskowanym ciężarem.

Oboje nie są przygotowani na konsekwencje brania jakie za chwilę przyjdzie im unieść.

Eskalacja uzależnienia doprowadza do decyzji która odbija swoje piętno na ich relacji i sprawia że każde z nich musi zawalczyć o siebie we własnym zakresie.

Fields to film o życiu w kryzysie, ciągłym szukaniu swojego miejsca, o miłości, sztuce i dorastaniu a przede wszystkim o ogromnej wrażliwość na świat, która nie pozwala unieść go takim jakim jest naprawdę.

Dedykujemy ten film osobom w kryzysie opioidowym.

POMYSŁ NA FILM

zrodził się z wieloletniej relacji reżyserki z osobą uzależnioną która wyszła z nałogu i równoczesnej przyjaźni z bohaterami filmu.

'X mnie znienawidziła jak ją zostawiłam samą,

a zostawiłam ją samą…

Bo była nieznośna.

Nie dało się z nią żyć.

I dopiero wtedy zauważyła, że musi wziąć los w swoje ręce - kiedy prawie umarła na zawał.

Ja jej nie pomogłam, bo mnie prosiła, żebym jej nie pomagała.

Nie wezwałam pogotowia.

I zostawiłam ją samą. Bo nie wiedziałam, że trzeba jej pomóc. Nie chciała mojej pomocy.

A ja robiłam wszystko to co mi kazała, bo myślałam, że to jest dla niej najlepsze.

I mogłam się grubo pomylić.

Nie wiem co nas uchroniło przed tym, że akurat nie umarła wtedy.'

fragment narracji z filmu

TWÓRCY

Martyna Chi, autorka zdjęć/reżyserka

Chcę kręcić filmy dokumentalne tylko wtedy, kiedy mogą dać coś obu stronom -

zarówno bohaterowi jak i mi. Wierzę, że taka wymiana jest możliwa. Wymaga otwartości serca, empatii i szczerej chęci przedstawienia historii fotografowanego człowieka w przychylny mu sposób. Częściej niż autorką zdjęć jestem w tym projekcie przyjaciółką, psycholożką, kierowcą, ekipą remontową - a przy okazji robi się film. I dzięki temu mogę zajrzeć w zakamarki, które otwierają się tylko w pełnym zaufaniu.

Czasem jestem też narratorką, ponieważ powodem do kręcenia Fields są moje osobiste doświadczenia z życia z osobą uzależnioną.

Jakub Bastkowski, montażysta

Jestem absolwentem Warszawskiej Szkoły Filmowej, a aktualnie studiuję na 5 roku montażu w Łódzkiej Filmówce.

Martyna poprosiła mnie 4 lata temu o zmontowanie krótkiego ćwiczenia na zajęcia z dokumentu.  Po rozpoczęciu zdjęć szybko zdecydowaliśmy, że film powinien powstać poza szkołą, jako pełen metraż.

Od tego momentu zbieramy materiały. Ja w tym czasie montowałem filmy

i seriale, komercyjne zlecenia i filmy eksperymentalne oraz poszerzałem doświadczenie w filmach dokumentalnych. Zmontowany przez mnie Motherland wygrał CPH:DOX oraz był nominowany do europejskich nagród filmowych.

Jednocześnie cały czas jestem aktywny przy My Name Is Fields. Oglądam materiały, konsultuje je z Martyną, podmontowuję sceny i rzucam świeżego spojrzenia na ludzi, których reżyserka zna od lat.