Mam na imię Oliwia. Mam 17 lat. Na anoreksję zachorowałam w wieku 12 lat. Choroba zabrała mi radość z życia, przyjaciół, siłę, czas i zahamowała proces dojrzewania. Nigdy nie miałam miesiączki. Podczas trwania choroby miałam lepsze i gorsze momenty, ale moje bmi nigdy nie sięgnęło nawet 15, bo szybko pojawiały się nawroty. W 2021 roku rodzice wydali swoje wszystkie oszczędności na pobyt w Malawie i Alirze, ale po powrocie do domu przez prywatne sprawy po 2 może miesiącach się poddałam. Od tych 3 lat moje życie to jedna wielka nuda, nie ma miejsca na spontaniczność, znajomych straciłam, całe dnie siedzę w domu, bo chodzę do szkoły w chmurze. Mam dość takiego życia, przytłacza mnie samotność i patrzenie w te cztery ściany. Boję się kalorii, braku kontroli, zjeść czegoś czego nie znam składu i kalorii panicznie. Jak już udaje mi się zjeść coś na mieście to nieświadomie ograniczam inne posiłki. Ważę każdy plaster ogórka. Nie potrafię przerwać tego mechanizmu, dlatego proszę o pomoc. Nie stać już moich rodziców na ośrodek, a bardzo potrzebuję takiej formy terapii, bo sama nie dam rady.

Jeśli zdecydował*ś się mnie wesprzeć to dziękuję ci bardzo mocno i mam nadzieję, że los ci to wynagrodzi ❤️‍🩹