Był słoneczny, ciepły majowy dzień 2016 roku. Podczas kontrolnego badania USG usłyszałem od lekarza słowa które zmieniły moje życie.

- ma pan guza na nerce 8 cm.

-co mam?

- guza , nowotwór.

Nie pamiętam nawet jak doszedłem do domu. W domu zacząłem wyć, wszystkie moje plany zniknęły (sport, góry, straż). Co dalej ze moja rodziną (żoną i 7 letnią córką) co ze służbą ( byłem wtedy strażakiem w PSP) czy będę w stanie funkcjonować , pracować?

Niestety nie był to koniec koszmarnych wiadomości. Podczas serii kolejnych badań okazało się że nowotwór zajął już płuca.

W lipcu 2016 r. Przeszedłem operacje nefrektomii (usunięcie) nerki prawej w Centrum Onkologii w Bydgoszczy, a badanie potwierdziło że to nowotwór złośliwy. Rak jednokomórkowy nerki z przerzutami do płuc. Zaczęła się moja droga i walka z chorobą. Operacja, chemioterapia, depresja i chyba wszystko co pojawia się w takich sytuacjach. Po kilku miesiącach od operacji wróciłem do służby w PSP i nadal działałem jako strażak ochotnik w OSP. Wszystko się zmieniło. Ciągłe wyjazdy na badania i kontynuacja leczenia, wszystko zaczęło się kręcić wokoło tej choroby, a sytuacja się ciągle pogarszała. W lutym 2019 r. przyszedł kolejny cios. Przerzut do móżdżku - w trybie pilnym neurochirurgiczna operacja, kranitotomiia podpotyliczna , rokowania i ryzyko były z tych najgorszych, pożegnałem najbliższych ale obiecałem ze się obudzę i tak było. Kolejna zmiana leczenia, chemioterapia i immunoterapia. Lipiec 2021 kolejny cios, znowu kolejny przerzut , drugi raz do mózgu. W lewym płacie skroniowym, radioterapia i chemioterapia. Żeby nie było zbyt łatwo i miło w grudniu 2021 r. kolejna zmiana w płucu lewym.

Te kilka lat odbiło się bardzo na moim zdrowiu psychicznym, a ostatnio już i fizycznym. Cała masa problemów z leczeniem. Depresja, problemy skórne, żołądkowe, tarczyca itd. Niestety życie stawało się coraz trudniejsze. We wrześniu 2022 r odszedłem ze służby w Państwowej Straży Pożarnej.

W dalszym ciągu jestem pod kontrolą w Centrum Onkologii w Bydgoszczy. Wiąże się to z ciągłymi wyjazdami na badania, do kilku lekarzy , ciągłe RM i TK. Wszystko się zmieniło i proste rzeczy stały się trudniejsze.

Przez wiele lat starałem się pomagać i ratować życie , zdrowie i mienie jako zawodowy strażak, oraz jako strażak ochotnik. Choroba z którą ciągle walczę pokazała mi co w życiu jest najważniejsze, że są ludzie na których mogę liczyć. Teraz skupiam się bardziej na rodzinie i na moim dalszym leczeniu. Mam małe hobby (knifemaking -witch custom knives) które pozwala mi czasami, w lepsze dni, gdy fizycznie i psychicznie da się funkcjonować choć trochę zająć głowę czymś innym.

Dzisiaj jestem 46-letnim inwalidą ale cieszę się z każdego kolejnego dnia. Z tego miejsca chciałbym ponownie podziękować wszystkim przyjaciołom, znajomym, komendantom i dowódcom oraz wszystkim innym osobom którzy pomogli mi i mojej rodzinie w każdy możliwy sposób.

Wiem że są tysiące ludzi w koszmarnych i trudniejszych ode mnie sytuacjach zdrowotnych i życiowych, ale dzięki wsparciu tysięcy osób czasem udaje się je pokonać.

Dziękuję za zapoznanie się z moją historią. Arek