Historia Rodziny

Pani Jadwiga (73 l.) jest osobą starszą, od ponad roku jest wdową. Choruje na nadciśnienie, cukrzycę, ma problemy z pozrywanymi więzadłami w barku oraz bardzo silny niedosłuch. Całe życie była oddana komuś. W wieku 13 lat straciła mamę, na ojca alkoholika nie mogła liczyć. Zrezygnowała z nauki, aby pójść do pracy i zarabiać na życie, podjęła się opieki nad młodszym rodzeństwem. Założyła rodzinę, jak się potem okazało, jej mąż również miewał problemy z alkoholem. Wybudowali dom, wychowywali dzieci, wiedli biedne, ale w miarę możliwości godne życie. Córki pani Jadwigi usamodzielniły się, mają dobre życie. Niestety synowie od lat młodzieńczych nadużywają alkoholu. Ponadto 17 lat temu pani Jadwiga została rodziną zastępczą dla niepełnosprawnej umysłowo wnuczki, córki jednego z synów. Rok temu przestała dawać sobie radę w opiece nad nią i za namową córek oraz pracowników ośrodka pomocowego, postanowiła umieścić ją w DPSie, gdzie miała lepszą opiekę- adekwatną do swojego stanu zdrowia. Relacje między babcią a wnuczką nie zmieniły się i dalej są doskonałe, pani Jadwiga nadal odwiedza wnuczkę, kiedy tylko może. A przynajmniej robiła to regularnie, póki nie nastąpiła pandemia, a aparat słuchowy nie zepsuł się jej. Starsza pani nie ma wsparcia ze strony synów alkoholików. Mimo że mieszkają razem, to nie prowadzą wspólnego gospodarstwa domowego. Dom traktują jak hotel, nie interesują ich żadne opłaty czy obowiązki domowe. Seniorka jest zdana na siebie, nie może liczyć na ich pomoc nawet przy rąbaniu drewna czy paleniu w piecu. Miesięczny przychód pani Jadwigi to emerytura w wysokości 1560 zł, po odliczeniu kosztów utrzymania, na życie pozostaje jej 561 zł.

Piękno Rodziny

Pani Jadwiga jest skromną, szczerą i mimo bagażu doświadczeń, niezwykle optymistyczną kobietą. Jej dobre serce, otwartość i chęć pomocy są imponujące. Cały czas ma nadzieję na poprawę swojego losu. Mimo ciężkiej sytuacji, w jakiej się znajduje, nie poddaje się i walczy dalej. Pasją kobiety jest gotowanie. Jest wdzięczna za córki, za wnuki, które odwiedzają ją raz na tydzień. Pani Jadwiga marzy tylko, aby znów słyszeć i swobodnie komunikować z innymi. Chciałaby znów spotykać się z koleżankami i rozmawiać z innymi ludźmi.