Zytka...

Kiedy Ją zobaczyłam po raz pierwszy serce zabiło szybciej. Od pierwszego dotyku burego futerka wiedziałam już, że Ją kocham. Wiedziałam też, że nie może być moja, bo mam już 3 koty a Ona ich nie lubi… Musiała szukać innego domu, i choć serce bolało było jasne, że tak będzie dla Niej lepiej.

Nie zdążyła go znaleźć...

N

Najpierw stała się smutna. Kleiła się do ręki tak zachłannie, że nie można było od niej odejść, a serce pękało na kawałki. Potem straciła apetyt… Na końcu pojawił się płyn w brzuchu… Zytka ma wirus.

Czułam się jakbym umierała razem z nią. I wciąż tak się czuję… Czy Ona też to wie? Że umiera? Jak spojrzeć w jej piękne oczy i przekazać to, co ją czeka? A może jednak nie? Może jest jeszcze nadzieja?

Chwytam się jej z całych sił, bo przecież tak wielu się udało… Czemu jej miałoby się nie udać? Przecież jest już ratunek...

Adoptowałam ją... Teraz jedynym moim marzeniem jest by żyła..

.

Czekamy na wyniki płynu, ale zastrzyki podajemy już.

Tego potrzebujemy dla Zytki by walczyć o wszystko. Błagam – pomóżcie. Błagam…