Zbieramy fundusze na pokrycie wymiany lamp w Bazylice Mniejszej w Legnickim Polu. Po prawie 10 latach większość lamp, szczególnie punktowych, straciło swoją żywotność. Przyszedł moment na wymianę oświetlenia znajdującego się w prezbiterium (etap I).

W dniach 9-10 sierpnia br. Zakład Usługowo-Handlowy DEXTER z Wieruszowa podjął się wymiany starych lamp na nowe, energooszczędne. Teraz stajemy przed wyzwaniem spłaty tego przedsięwzięcia.

Zatem prosimy o pomoc i już teraz dziękujemy za każdy dar serca, który pomoże nam zadbać o ten Pomnik Historii RP.

Zapraszamy na naszą stronę:

www.bazylika.legnickiepole.pl

www.facebook.com/bazylika.legnickiepole

KRÓTKA HISTORIA NASZEJ ŚWIĄTYNII:

Historia Legnickiego Pola, niewielkiej miejscowości pod Legnicą, sięga swymi korzeniami dramatycznych wydarzeń 1241 r., które były związane z bitwą z Tatarami i naznaczone śmiercią piastowskiego księcia Henryka II Pobożnego. 

W tę średniowieczną historię Legnickiego Pola wpisuje obecność benedyktynów dla których księżna Anna, żona tragicznie zmarłego księcia Henryka, będąca pod przemożnym wpływem Św. Jadwigi Śląskiej, funduje opactwo i związany z nim kościół pw. Trójcy Świętej i Najświętszej Marii Panny.

Benedyktyni po Reformacji utracili opactwo na rzecz ewangelików, jednak po powrocie do Legnickiego Pola na początku XVIII wieku, z inicjatywy opata Othmara Zinke podjęli w 1723 r. budowę nowego klasztoru, a od 1727 r. rozpoczęli budowę kościoła pw. Podwyższenia Św. Krzyża i św. Jadwigi.

Całe monumentalne założenie kościelno-klasztorne w Legnickim Polu zostało zrealizowane z wielkim rozmachem według projektu słynnego czeskiego architekta Kiliana Ignacego Dientzenhofera i przy współudziale wielu wielkich artystów, znanych w całej Europie.

Dalsze losy opactwa benedyktyńskiego, których początkiem była w 1810 r. przeprowadzona przez władze pruskie kasata zakonów, a później przejęcie i użytkowanie kompleksu klasztornego przez armię pruską, opactwo materialnie przetrwało do naszych czasów.

Architektoniczny układ wnętrza tego kościoła, który oparty został na śmiałych liniach przenikających się elips, wraz okazałym i przejrzystym wnętrzem, stanowi jedno z najciekawszych rozwiązań architektonicznych. To wnętrze przykryte centralnie ogromną kapą sklepienną, wspartą na przylegających do ścian półkolistych filarach, które same przyozdobione kolumnami o kompozytowych kapitelach, wzbogacone zostały dodatkowo stojącymi między kolumnami kamiennymi figurami świętych.

Rozległe powierzchnie sklepień korpusu i prezbiterium kościoła pokryte zostały monumentalnym malarstwem freskowym autorstwa bawarskiego malarza Kośmy Damiana Asama. Wszystkie freski zostały związane tematycznie z ideą przewodnią kościoła promującą apoteozę Krzyża Św., znaku ostatecznego duchowego zwycięstwa na siłami pogaństwa, oraz poświęcone chwale św. Jadwigi Śląskiej, gdyż za świadków tych tradycji uważany był zakon benedyktynów.

Wystrój i wyposażenie świątyni zrealizowane zostało również na niezwykle wysokim poziomem artystycznym i wykonawczym. Ten wystrój, jak i wyposażenie świątyni, zrealizowali wielu uznanych artystów zaangażowanych przez opata Zinke.

Pochodzący z Antwerpii malarz Franciszek de Becker, pracujący na dworze arcybiskupa wrocławskiego Franciszka Ludwika von Neuburg, to twórca centralnego obrazu w ołtarzu głównym, który w rozbudowanej kompozycji malarskiej prezentuje chwilę odnalezienia ciała księcia Henryka Pobożnego przez św. Jadwigę i księżnę Annę.

Znany praski malarz Wacław Wawrzyniec Reiner to autor czterech obrazów umieszczonych w ołtarzach bocznych. Wśród tych obrazów znalazło się malarskie przedstawienie Cudu św. Wojciecha na zielonej górze.

Świetny instrument organowy wykonał w 1731 r. Adam Horatio Casparini, znany i ceniony w XVIII w. twórca organów.

Praski rzeźbiarz Karol Józef Hiernle, to autor większości kamiennych dekoracji rzeźbiarskich na fasadzie i we wnętrzu kościoła, który jest autorem dekoracji rzeźbiarskich zdobiących ołtarze i prospekt organowy.