Dzień dobry,

W życiu człowieka czasem zdarzy się moment w którym stajemy przed ścianą. Tak wysoką i gładką, że wydaje się nie do pokonania. Ten moment u mnie (i u członków mojej rodziny) trwał zazwyczaj chwilę bo z natury jesteśmy optymistami. Wszystko jest przecież możliwe. Tym razem ściana z którą się zderzamy jest jeszcze wyższa i jeszcze bardziej gładka. Nie ma się o co zaczepić…

W dniu 15 marca 2024 roku mój ojciec Henryk miał rozległy wylew krwi do mózgu. Otrzymał szybką pomoc, spędził w szpitalu prawie 4 tygodnie. Lekarze zrobili wszystko co mogli a ojciec z kompletem dokumentów został oddelegowany na profesjonalną rehabilitację. Jego stan bez odpowiedniej opieki będzie się pogarszał bo jest unieruchomiony przez paraliż prawej części ciała a kontakt ze światem jest utrudniony przez głęboką afazję (problem z komunikacją). Z tego powodu nie zakwalifikował się na zabiegi ratujące resztki zdrowia i wrócił niespodziewanie do domu. Na domiar złego nie jest to pierwsza poważnie chora osoba w rodzinie bo niemal od 40 lat opiekujemy się moim bratem Jackiem, który wymaga opieki na poziomie trzyletniego dziecka. Nie posiadamy sprzętu medycznego, warunków oraz wiedzy do przeprowadzania rehabilitacji na własną rękę. Ojciec bez profesjonalnych zabiegów ma się coraz gorzej. Terminy na ustalenie grupy inwalidzkiej oraz leczenie NFZ są nieprawdopodobnie odległe a każdy dzień jest na wagę złota.

Jedyną, na chwilę obecną, opcją okazuje się profesjonalny ośrodek rehabilitacyjny i trzy miesiące intensywnej terapii. Po takiej pomocy pojawia się szansa na szczęśliwą jesień życia i radość z zasłużonej emerytury mojego ojca.

Każdemu kto zechce pomóc w choćby najmniejszym stopniu wszyscy będziemy bezgranicznie wdzięczni.

Olek syn Henia