Od urodzenia choruję na łamliwość kości. Miałam 37 złamań kości udowej, od 8 lat jeżdżę na wózku po kolejnym złamaniu, i 4 nieudanych operacjach, gdzie musiałam na OIOMie walczyć o życie. Leżałam dwa lata w gipsie, by usłyszeć od lekarza, że kość nigdy się nie zrośnie, a ból nogi zostanie ze mną do końca życia. Zebrałam się jednak w sobie, przystosowałam dom i samochód do mojej niepełnosprawności i radziłam sobie. Niestety, moje 20letnie auto jest już tak skorodowane, że żaden mechanik nie chce go naprawiać i przestałam być samodzielna, bo dla mnie samochód to moje nogi. Każda kwota, dla mnie, to majątek. Nie mam żadnych oszczędności, musiałam siostrze wpłacić zachówek po rodzicach, tak zdecydował sąd - mimo, że to ja przez dwa lata opiekowałam się mamą po wylewie, która była sparaliżowana po wylewie. Byłam dyspozycyjna 24h/dobę, zmagając się z własną chorobą. Pani sędzia wydając wyrok, z ironią spytała mnie: "Po co mi samochód?!". To boli, jak ciągle są postrzegane osoby niepełnosprawne. Chcę tylko normalnie żyć, nie być ciężarem dla innych. Bardzo proszę o przepustkę do normalnego życia i pomoc w zakupie oprzyrządowanego samochodu. Jeżeli ktoś zechciałby mnie wspomóc finansowo, byłabym wdzięczna do Końca Świata i jeden dzień dłużej.