Witajcie na samym początku muszę się przyznać że nawet nie wiecie jak jest mi ciężko prosić was o pomoc ale muszę przyznać że wyjścia nie mam. Zresztą wszyscy którzy znają mnie prywatnie doskonale wiedzą że z przeciwnościami losu starałam się radzić sobie sama, a proszenie o pomoc było u mnie zawsze ostatecznością i zazwyczaj to ja starałam się być pomocna innym na tyle ile mogłam.

Może najpierw opiszę co mi się stało. Pod koniec października poczułam się gorzej, dostałam wysokiego ciśnienia i miałam ogromny ból głowy przy którym dodatkowo towarzyszyły mi wymioty i ogólnie miałam gorsze samopoczucie. Oczywiście wtedy myślałam że to jeszcze nic takiego. Natomiast do dnia następnego moje samopoczucie nie uległo zmianie i mój partner zawiózł mnie na sor gdzie opisałam swoje dolegliwości lekarzowi, a on na miejscu zlecił zrobienie tomografu, gdy przy "łóżku" na którym leżałam nagle pojawiło się kilkoro lekarzy wtedy już wiedziałam że coś jest nie tak, kolejny tomograf był już z kontrastem i jak się okazało pękł mi tętniak jeden z trzech które miałam i o których nawet nie wiedziałam że siedzą w mojej głowie. Zostałam szybko przeniesiona do karetki i na sygnale byłam transportowana do jednego z Krakowskich szpitali na operacje która miała uratować mi życie. A sami lekarze powiedzieli że gdybym trafiła do nich trochę później to mogłoby mnie już nie być, moja pierwsza operacja trwała 3 godziny.

Początkowo czułam się dobrze po operacji. W zasadzie byłam całkowicie samodzielna i jedynie co się u mnie pojawiało to bóle głowy związane z całą operacją. Po kilku dniach od operacji Pojawiło się u mnie wodogłowie i lekarze zdecydowali o kolejnej operacji w której daali mi zastawkę do głowy i przepuścili drenaż aby płyny mogły schodzić. Ta operacja była dla mnie znacznie gorsza i ciężej ją zniosłam. Zaraz po wybudzeniu czułam się fatalnie i dosłownie jakbym umierała, bolało mnie wszystko, ciężko mi się oddychało, dopiero po podaniu silnych leków w kroplówce samopoczucie było odrobinę lepsze, mijały kolejne doby i wydawało się że wszystko zmierza w dobrym kierunku. Jednak przez pęknięcie tętniaka co jest dosyć częstym powikłaniem dostałam dodatkowo udaru w wyniku którego nastąpił niedowład lewej strony ciała. Nie byłam w stanie podnieś lewej ręki i lewej nogi do góry, nie ruszałam palcami. Na samym początku miałam też problem z tym aby siedzieć bo gdy tylko chcieli mnie spiospionizować to automatycznie leciałam w dół, nie umiałam też jeść, musieoi mnie karmić ,jedzenia, siedzenia uczyłam się na nowo. Częściowo doszłam do siebie. Mogę już normalnie samodzielnie jeść i stabilnie siedzieć, niestety moja lewa ręka dalej jest bezwładna co utrudnia mi wykonywanie podstawowych czynności. Po wypisie ze szpitala w którym miałam operacje byłam przez ok 1.5 tygodnia w domu, i pojechałam do szpitala rehabilitacyjnego ale mój pobyt tutaj powoli dobiega końca i wiem że jeszcze będę potrzebowała dalszej rehabilitacji która niestety jest bardzo kosztowna, a żeby mieć możliwość jej wykonywania potrzebuje waszego wsparcia. Początkowo chciałabym rehabilitację domową,aby być blisko partnera z którym planujemy ślub i naszej córeczki która ciężko znosi rozłąkę z mamą. Możliwa jest też rehabilitacja w specjalnym ośrodku ale jest ona bardzo kosztowna. Cały proces rehabilitacji może trwać bardzo długo, jednak nie jestem w stanie stwierdzić ile czasu mi to zajmie i która forma rehabilitacji będzie dla mnie najlepsza i iakie będą jej całkowite koszty. Z pewnością będę potrzebowała też ortezy na lewą nogę i możliwe że jakiś drobnych sprzętów medycznych potrzebnych do rehabilitacji.

Niestety Rehabilitacja neurologiczna jest bardzo trudna i wymaga dużego wysiłku,odporności na ból oraz ogrom cierpliwości. Bo jak to mówią mózg musi się nauczyć wszystkiego na nowo i odbudować to co zostało uszkodzone.

jedynie czego pragnę to wrócić do sprawności bo z dnia na dzień zostało mi to wszystko zabrane, a zawsze byłam aktywna i energiczna, kochałam gotować, chciałabym wrócić do swojej pracy, dalej rozwijać pasje, chodzić na długie spacery z córeczką, spełniać się jako mama i cieszyć się życiem tak jak wcześniej, ale bez waszej pomocy nie dam rady. Obecna rehabilitacja jaką dotychczas przeszłam dużo mi pomogła, jestem w stanie samodzielnie jeść,umiem przesiadać się z wózka na łóżko i odwrotnie (wcześniej potrzebowałam pomocy ), mogę przejść przy asekuracji i przy pomocy kuli kilka kroków, natomiast dalej jest to za mało abym mogła być samodzielna bo nie przygotuje sobie posiłku i nie ubiorę się samodzielnie.

Cały czas żyje nadzieją że jednak mi się uda wrócić do normalności i znów będzie tak jak kiedyś że będę mogła robić to wszystko sama. Nie przeraża mnnie już fakt braku włosów i blizn na głowie jak właśnie ta niepełnosprawność i brak samodzielności.

Czeka mnie jeszcze rekonstrukcja czaszki jednak o jej terminie zadecyduje lekarz i o tym co będzie z pozostałymi tętniakami które mi jeszcze zostały, możliwe że później będę potrzebowała dalszej rehabilitacji. Niebawem, a dokładniej 20 lutego mam kontrolę u lekarza który mnie operował trzymajcie kciuki. W razie potrzeby będę zmieniać kwotę zbiórki chociaż liczę na to że te pieniądze pozwolą postawić mnie na nogi. Dziękuję wam

Moje Marzenie to wrócić do tego co było kiedyś