Mam 49 lat i dwie wspaniałe córeczki w wieku 4 i 7 lat poza którymi nie widzę świata i kobietę, z którą stanowimy idealny związek. W każdej chwili służyłem pomocą wszystkim, którzy mnie o cos prosili. Ostra białaczka szpikowa wywróciła wszystko do góry nogami. Zabrała mnie z mojej bezpiecznej codzienności na pole bitwy, gdzie to życie mogę stracić niemal każdego dnia. Wystarczy niewielkie przeziębienie, żebym stanął na krawędzi. Moje energiczne życie się zmieniło i nagle zamiast pracować, utrzymywać rodzinę i dom, cieszyć się wspólnymi wyjazdami na spacery do lasu z rodziną czy na ryby, leżę w szpitalnym łóżku i patrzę jak kropelka po kropelce z kroplówki skapuje do mojego organizmu lek.

Zacząłem chorować na początku września, trafiłem na Oddział Ratunkowy z powiększonymi węzłami chłonnymi i bolesnym twardym guzem w pachwinie udowej, podejrzewano przepuklinę lecz po dalszych badaniach diagnoza została wykluczona i zostałem skierowany do Centrum Onkologii w Bydgoszczy. Przez trzy miesiące lekarze nie mogli zdiagnozować mojej choroby. Wyniki były niejednoznaczne. Przez ten okres schudłem 17 kg, miewałem ciągłe gorączki do 40 stopni. Wpadłem w Kacheksje. Nie miałem siły utrzymać się na własnych nogach. W tym czasie przebyłem Covid-19 leżałem wówczas w ciężkim stanie w Centrum Pulmonologii w Bydgoszczy. Dzień przed Świętami Bożego Narodzenia trafiłem do Kliniki Hematologii w Bydgoszczy gdzie po poborze szpiku z klatki piersiowej wybadano ostrą białaczkę szpikową. Zaczęła się chemioterapia i poszukiwanie dawcy.

Byłem silny i zdrowy nigdy nie potrzebowałem wsparcia, zawsze radziłem sobie z wszystkim sam, w tej chwili moja działalność jest zamknięta i nie mam żadnych dochodów, a ja zwracam się do wszystkich ludzi dobrej woli o wsparcie w dalszym i leczeniu.