Cześć Jestem Amelka.

Mam niecałe 5 lat. W kwietniu 2022 roku zdiagnozowano u mnie cukrzycę typu I oraz 

niedoczynność tarczycy. Jestem pod ciągłą kontrolą poradni diabetologicznej i 

endokrynologicznej. 

W domu stale robimy pomiary cukru glukometrem, co wiąże się z częstym 

nakłuwaniem moich paluszków. Wynik tego pomiaru przekazywany jest do mojej 

pompy insulinowej, która jest ze mną przez cały czas. Nosząc ją, muszę być ostrożna 

w trakcie zabawy na placu zabaw, w parku dmuchańców czy na basenie. To przykre, 

bo uwielbiam zjeżdżalnie i różne zabawy – mogłabym tak cały dzień. 

Gdy przychodzi czas wymiany wkłucia bardzo się boję, przytulam mocno mamę ze 

łzami w oczach, a tata wbija igiełkę. Bardzo mnie wtedy boli. Rodzice mówią mi, że 

jestem bardzo dzielna i drukują mi za to moje ulubione malowanki. Jestem wtedy 

bardzo szczęśliwa, bo uwielbiam kolorować. Bywa też tak, że jestem bardzo smutna, 

gdy mam niski cukier, ponieważ wtedy nie mogę się bawić lub gdy mam wysoki cukier, 

to nie mogę podjadać słodyczy, które bardzo lubię. Dlatego uwielbiam urodziny, bo 

można jeść tort, choć teraz nie mogę go jeść tak dużo jak kiedyś … a właściwie to w 

cale – szkoda. 

Mam odpowiednią zbilansowaną dietę i wyznaczone godziny posiłków. Wtedy przed 

każdym jedzeniem trzeba podawać insulinę. Należy być bardzo ostrożnym, bo bywają 

wahania cukru, zazwyczaj w nocy. Wtedy są ze mną rodzice i bardzo mi pomagają.

Przez ten czas bardzo dużo się nauczyłam: że ważne są warzywa w diecie, kolejność 

zjadania potraw, co robić, kiedy cukier jest wysoki albo niski, uczę się też odczytywać 

cyferki na pompie i glukometrze.

Częsta zmiana wkłuć i sensorów powoduje, że zostają mi na skórze zrosty a także 

przerosty. Trzeba o to bardzo dbać i dlatego potrzebna jest rehabilitacja.

Muszę też bardzo uważać, żeby nie zrobić sobie samemu krzywdy, nie urwać wkłucia 

lub nie zepsuć pompy lub sensora.

Bardzo chciałabym mieć nową, lepszą pompę insulinową. Rodzice zbierają już 

pieniążki, ale nie jest im łatwo. Mój najstarszy brat też ma cukrzycę. I mam jeszcze 

młodszego braciszka, który często nie rozumie mojej choroby. Dzięki nowej pompie 

nie musiałabym tak często badać poziomu cukru we krwi. A to dlatego, że nowy model 

pompy przewiduje zapotrzebowanie na insulinę i dostosowuje jej podaż. Może mi to 

bardzo pomóc w codziennym życiu. Pompa, o której marzę, ma większe możliwości 

niż moja obecna. Czułabym się zdecydowanie bezpieczniejsza dzięki niej.

Cukrzyca będzie ze mną na zawsze, dlatego bardzo proszę o pomoc. Pragnę by moja 

choroba nie przeszkadzała mi przeżywać z radością kolejnych dni w przedszkolu oraz 

w szkole i abym mogła cieszyć się każdą chwilą z uśmiechem na twarzy.