Od jakiegoś czasu współpracuję z chrześcijańską ochronką dla dzieci w pakistańskim Pendżabie.

Sytuacja humanitarna w Pakistanie jest tragiczna, szczególnie dla chrześcijan, bo niezwykle ciężko jest im znaleźć jakąkolwiek pracę. W regionie, gdzie działają nasi przyjaciele, jedyną możliwością pracy dla kobiet niemających swojego zaplecza (np własnego sprzętu do szycia) jest bycie sprzątaczką w domach zamożniejszych muzułmanów, za co zarobić mogą maksymalnie10000 PKR, czyli ok. 190 zł miesięczie. Jedyną możliwością pracy dla mężczyzn jest praca na polach lub w fabrykach cegieł, gdzie maksymalnie zarobią między 20000 a 25000 PKR miesięcznie (i to tylko w przypadku dobrej pogody przez cały miesiąc).

Opiekunowie ochronki zajmują się także wdowami i najbiedniejszymi rodzinami z wioski i pracownikami skazanymi na niewolniczą pracę w okolicznych fabrykach cegieł, zapewniając im wsparcie duchowe w ramach założonego przez siebie Duszpasterstwa Dobrego Pasterza. Ale tych ludzi trzeba teraz przede wszystkim nakarmić, zatroszczyć się o ich najbardziej podstawowe potrzeby, bo wkrótce nie będzie już kogo otaczać opieką duszpasterską.

W pierwszej fazie naszego projektu udało się założyć niewielką farmę - opłacić dzierżawę pola na 4 lata, zakupić sześć kóz, piętnaście kur i krowę, a także wybudować budynek gospodarczy dla zwierząt.

Druga faza to założenie sklepiku spożywczo-gospodarczego w wiosce, prowadzonego przez Sajidę, oferującego tańsze produkty chrześcijańskim mieszkańcom oraz dającego szansę na jakąś niewielką stabilizację finansową opiekunom Duszpasterstwa, która z kolei umożliwi im udzielanie bardziej konkretnego wsparcia najbiedniejszym rodzinom.

W dalszej perspektywie, jeśli ten projekt się powiedzie, myślimy o wsparciu chrześcijańskich rodzin z tamtejszych fabryk cegieł.

Pakistańskie fabryki cegieł to przykład współczesnego niewolnictwa - pracują w nich od świtu do nocy całe rodziny, łącznie z małymi dziećmi. Celem jest odpracowywanie długu, zaciągniętego na przykład na leczenie któregoś cżłonka rodziny, z tym, że właściciele fabryk potrącają sobie tyle za wyżywienie i "utrzymanie" rodziny, że taki dług nie ma szans być spłacony. Tym bardziej, że gdy np pada deszcz, fabryka jest zamykana, nikt nie pracuje, dług więc automatycznie znowu rośnie. Dzieci nie mają szans na pójście do szkoły, nie umieją czytać ani pisać, a w przypadku śmierci rodziców zostają w fabryce i dalej odpracowują rodzinne długi. Długi są dziedziczone, często ludzie żyją w tym systemie z pokolenia na pokolenie.

Wyrwanie rodziny z fabryki to kwestia nie tylko spłacenia jej długu, ale także zorganizowania domu poza fabryką, posłania dzieci do szkoły i aktywizacja zawodowa rodziców, by mieli możliwość utrzymania rodziny i nie musieli zaciągać kolejnych długów. Jest to niezmiernie trudne i kosztowne - dlatego zaczynamy od zadania łatwiejszego - od założenia mini-farmy.

Nie zmienimy świata, ale może uda się pomóc tej jednej grupie ludzi.