PILNIE POTRZEBNA POMOC !!!!!!! Czy wyobrażaliście sobie kiedykolwiek ból rodziców, którzy tlumiąc łzy uśmiechają się do przerażonego dziecka i tuląc go do serca zapewniają, że wszystko jest i będzie dobrze? Czy kiedykolwiek widzieliście ten strach w roziskrzonych lękiem oczach rodziny czekającej na diagnozę i opinię lekarską. Kochani, pomimo tego, że zwykle oddalamy od siebie takie obrazy i myśli, takie tragedie dzieją się naprawdę. Adaś ma 3 lata, kochających rodziców, szalone pomysły i wspaniałe zdolności oraz główkę pełną marzeń w której pojawił się nowotwór. Bez ostrzeżenia, bez litości wdarł się w maleńki dziecięcy świat zabierając beztroskę i radość życia. Na nic zdał się fakt, że Boże Narodzenie było za pasem, tuż przed świętami, trzy dni od druzgocącej diagnozy, chłopiec musiał przejść operację częściowego usunięcia guza mózgu, operację ratującą życie. Był bardzo dzielny, choć zagubiony w dorosłym szpitalnym świecie nie bardzo wiedział co się z nim dzieje. Możecie sobie wyobrazić emocje i przerażenie. I nawet w tak dramatycznych sytuacjach świat nie daje zapomnieć o swych nieubłaganych prawach rynku. Koszt operacji wyniósł 35.000 złotych, niebotyczna kwota dla zdruzgotanej, zaskoczonej swym losem rodziny. Natychmiast ruszyła zbiórka wymaganej kwoty. W tym samym czasie konieczny był kolejny zabieg związany z komplikacjami po operacji. Nastąpił wylew wody z mózgu. Dzielny chłopczyk przeszedł zabieg ściągnięcia 25% płynu oraz procedurę silnego ściągnięcia główki w celu zapobieżenia dalszym wyciekom, mimo to woda wciąż sączy się do maleńkiej główki a rodzice, czekając na kolejne decyzje lekarskie dotyczące konieczności kolejnej operacji błagają o POMOC! Rozszerzona diagnostyka oraz dalsze badania kumulują kolejne koszty, które przewyższają możliwości tej młodej rodziny. Nie pozostańmy obojętni. Pomóżmy odbudować walący się świat. Przywróćmy nadzieję na normalne, zwyczajne życie, gdzie mały chłopiec rozwija swe talenty i poznaje magię dzieciństwa a nie wyrywa się chorobie w rozpaczy do bezpieczmych objeć rodziców, którzy, choć wiedzą, iż szpital jest koniecznością, oddali by wszystko, by zabrać swe dziecko do domu. Pomyślcie tylko, iż jest to rzeczywistość zaledwie miesiąca z życia tej rodziny. Nigdy nie wiemy, co przyniesie nam los. Nie jesteśmy w stanie tego przewidzieć, choć z całych sił odrzucamy taką ewentualność. Oni myśleli podobnie. Miesiąc temu... Nie zostawiajmy ich samych sobie. PROSIMY O POMOC!!!!