Cześć, jestem Konrad.

Pewnie niektórzy z Was pamiętają mnie i moją historię. Trzy lata temu mój świat zawalił się wraz ze słowami lekarza: Ma pan glejaka mózgu. Zostało panu 10 miesięcy życia. Dzięki Wam i moim najbliższym podniosłem rękawicę jaką rzucił mi los i zacząłem toczyć walkę z niewidzialnym wrogiem w mojej głowie. Wydawało się, że ją wygrałem Niestety przeciwnik nie chciał poddać się tak łatwo i po kilku miesiącach usłyszałem to, czego każdy onkologiczny pacjent boi się najbardziej: Wznowa. Teraz, z perspektywy łóżka patrzę jak nasi sąsiedzi za wschodnią granicą toczą wojnę z innym, jednak nie mniej groźnym przeciwnikiem. Patrzę i nie mogę zrobić nic. Nie mogę pomóc fizycznie bo choroba przykuła mnie do łóżka. Nie mogę pomóc materialnie bo wszystkie środki, jakimi dysponujemy idą na moją rehabilitację, na leczenie. Nie mogę pokazać synowi jak trzeba pomagać innym bo sam potrzebuję pomocy w każdej codziennej czynności. Nie mogę pokazać mojej córce, jak chronić kobiety i dzieci, ponieważ nie mogę nawet ochronić swoich najbliższych. Patrzę na moją ukochaną żonę i nie marzę już o tym, by przetańczyć z nią całą noc. Pragnę tylko wstać samodzielnie z łóżka i wyjść z nią na spacer. Marzę o tym, by pójść na mecz i z trybun kibicować synowi. Chcę patrzeć jak moja córka jeździ na rowerze i biega beztrosko uśmiechnięta tak, jak wszystkie dzieci w jej wieku. Dlatego zwracam się do Was z prośbą o wsparcie. Tylko dzięki codziennej rehabilitacji mam szansę na większą samodzielność i odciążenie moich najbliższych. Dzięki Wam może będę mógł mieć nadzieję, że to ja, za jakiś czas będę mógł pomagać innym...