Ona już leży, chociaż jeszcze w marcu była samodzielna i walczyła na turnusie rehabilitacyjnym. 

14 letnia Kinga cierpi na nieuleczalną artrogrypozę dystalną - chorobę, która sprawiła, że palce u rąk i nóg zwijają się do środka powodując ogromny ból, a stawy w kolanach odmawiają posłuszeństwa. Dziewczynka przez ostatnie lata przeszła operację, ratując stopy i jednego kciuka. Niestety ostatnie miesiące pokonały Kingę. 

Brak środków na dalsze operację, problemy z chodzeniem i coraz większe trudności w zwykłej codzienności, problemy z wejściem na 1 piętro. Kinga poddała się i ścięła włosy, ponieważ miała problemy z rozczesywaniem ich próbując trzymać szczotkę. 

Muszę zrobić przerwę. Czy życie jest fair? 

Gdy 14 latka, która powinna zaczynać swoje życie, marzyć, musi podejmować decyzje, które są zaprzeczeniem dorastania? Już nie mówię o tym, gdzie tu miejsce na uśmiech i radość?

Kinga, którą widzicie poniżej nie przypomina dziewczynki z wcześniejszych zdjęć. Zamiast przyjaciół, ma nowych znajomych, bardzo złych - depresję i fobię społeczną.

Dziewczynka przestała wychodzić z domu (zaczęło się gdy musiała zacząć korzystać z wózka). Choroba postępuje, a świat dziewczynki kurczy się w zastraszającym tempie. I nigdzie nie widać światełka w tunelu.

Ostatnim towarzyszem (oprócz mamy) jest Aranka, niepełnosprawny kot, którego Kinga przygarnęła do domu. Kotka ma sparaliżowane tylne łapy i może poruszać się tylko w wózku, który dziewczynka zakupiła, kiedy jeszcze mogła chodzić. Dziś leżą razem.

Gdzieś w Polsce, gdzieś same, bez żadnej nadziei. 

126 tysięcy zł, które widzicie to całościowy koszt leczenia dziewczynki na najbliższy rok.

To ogromny oddech: operacyjny, rehabilitacyjny i przede wszystkim psychiatryczny. 

Oddech, którego Kinga bardzo potrzebuje, ona już naprawdę nie ma siły dźwigać swojej choroby. Bądźcie światłem Kingi.

Wpłaty są bardzo potrzebne, ale wiem, że słowa otuchy w takich chwilach potrafią zdziałać cuda. Jest tu tyle dobrych ludzi, dajcie Kindze to światełko, ono tutaj nigdy nie gaśnie.

Ja to tu tylko zostawię, ale też zacznę:

Kinga, niezależnie gdzie jesteś, jutro rano zaświeci słońce.