Adrian urodził się z dziecięcym porażeniem, przez co końca życia jest skazany wózek inwalidzki. Mimo to nie poddaję się: chodzi do szkoły zawodowej (w przyszłości chciałby zostać fotografem), a co każdą sobotę (samodzielnie!) jeździ pociągiem 70km żeby trenować ze swoją drużyną, rugby na wózkach. Adrianem od zawsze zajmuję się tylko babcia i pracująca siostra, a gdyby nie wsparcie (które nie zawsze jest możliwe) znajomych i sąsiadów, wykonanie najprostszych czynności jak powrót do domu nie byłoby możliwe. Jego mieszkanie jest nie przystosowane do jego niepełnosprawności, przez co codzienne funkcjonowanie jest utrudnione. Walczymy o jak największe usamodzielnienie się Adriana, na co może pozwolić rehabilitacja (która nie jest w pełni refundowana), oraz wymurowanie podjazdu i choćby lekkie wyrównanie chodnika. Na początek chcemy zapewnić podstawowe potrzeby, a reszta powyższej kwoty posłuży na kupno nowego wózka oraz zakup wózka sportowego do gry w rugby.

Schody które Adrian pokonuje codziennie na wózku inwalidzkim (miesce w którym mieszka nie jest przystosowane dla wózków)

Droga do mieszkania Adriana