Moi drodzy , jak nigdy nie musiałam i nie chciałam nikogo prosić o pomoc, bo zawsze jakoś dawałam radę, tak teraz- nie mam wyjścia.

Przez ostatnie pół roku zmagałam się z bólem kolana. Czasem mniejszym , czasem większym, różnie to bywało.Kompletnie bagatelizując pierwsze symptomy, ze dzieje się coś złego,nacierałam je jakimiś maściami i heja-znowu 15km zrobione ! Przeciez co? Ja nie dam rady?

W ostatnim czasie ból tak się nasilił, że był nie do zniesienia .

Nie mogłam spać, nie mogłam zejść i wejść w domu po schodach.

Wkoncu za namową męża poszłam do ortopedy który już na pierwszej wizycie i usg stwierdził dużą torbiel i zlecił rezonans.

Kolejne wyniki okazały się być tragiczne.

Doszło do uszkodzenia trzonu i rogu łąkotki z wyciekami płynu oraz torbielą na 3,5 cm.

Jedyne co ratuje moje kolano, moją sprawność i to że będę mogła normlanie życ ,to operacja.

Na kasę chorych musiałabym czekać "TYLKO 11 MIESIĘCY " a do tego czasu , mogę przestać chodzić....

Wiem, że dla większości z Was to przecież nic takiego. Pomyślicie LUDZIE TAK CHORUJĄ A ONA Z KOLANEM WYDZIWIA... Ale wszyscy znacie mnie doskonale i wiecie , że gdybym nie była zmuszona , nie prosiłabym o pomoc .

Jeśli tylko ktokolwiek z Was może dorzucić swoją cegiełkę ,to będę z całego serca wdzięczna.

Dziękuję i pozdrawiam.

Patrycja