Drodzy! Już ponad 2 lata minęły odkąd dane mi było poznać cudownych ludzi z Syrii, Iraku, Nigerii, Konga, Ugandy, Bangladeszu, Palestyny, Afganistanu, Sierra Leone. Wyjeżdżałam na wyspę Lesbos z "misją" pomocy, wróciłam obdarowana przyjaźnią, życzliwością, wdzięcznością, ale też bagażem trudnych doświadczeń, historii, obrazów, które nie dają o sobie zapomnieć... Losy moich przyjaciół podążają różnymi ścieżkami: jednym udało się przedostać do Niemiec, Hiszpanii czy Szwajcarii, inni wciąż tkwią na wyspie Lesbos lub w najlepszym wypadku w jednym z greckich obozów - bez perspektyw i szans na pracę. Za niecałe trzy tygodnie wybieram się do obozu w niewielkiej miejscowości Borgentreich w środkowych Niemczech, by odwiedzić przebywających tam przyjaciół z Iraku. Taha, Dora i ich dwie córki Sidra i Sama wiele wycierpieli z rąk Państwa Islamskiego (ISIS); niestety Europa nie zaoferowała im za wiele wsparcia - kilka miesięcy temu Niemcy zdecydowały się obniżyć wysokość finansowego wsparcia dla przebywających na terenie ich Państwa uchodźców; Taha otrzymuje więc obecnie 6 euro na tydzień, jego żona - 20 euro na utrzymanie własne i dzieci. Bez odpowiednich dokumentów nie mogą starać się o pracę, a dziewczynki nie mogą chodzić do szkoły. Zbliża się zima, zbliżają się Święta... Wiem, że najwartościowszym prezentem będzie dla nich moja wizyta, ale gdyby ktoś z Was chciał się dorzucić do ciepłej kurtki, zimowych butów czy polskich słodyczy, to byłoby wspaniale :)

PS Jeśli mielibyście jakieś pytania czy wątpliwości, to zachęcam do kontaktu: [email protected]