Witajcie wszyscy ludzie ogromnego serca

Pilnie potrzebna pomoc. Edward, cudny, młody kociak, ur. 19 marca tego roku, a od blisko 3 miesięcy tylko nasz kochany, upragniony, wyczekany dzieciak. Zadomowił się w naszym mieszkaniu i od razu zawładnął przestrzenią i naszymi sercami. 14tego września u naszego małego kotka pojawiło się nietypowe zachowanie, był osowiały, nie reagował na próby zabawy, przestał się tulić, nie miał apetytu, nie mył się jak zawsze miał w zwyczaju. Zaniepokojeni następnego dnia z samego rana byliśmy już u weterynarza. Gorączka 40,9 stopni, to był dla nas szok temperatura bardzo niebezpieczna dla małego kociaka. Dostał leki przeciw gorączkowe, oraz przeciw infekcyjne. U Edzia nastąpiła poprawa, lecz tylko chwilowa. Po tym 2 dniach objawy wróciły i tym razem byliśmy już bardzo przerażeni. Był przecież w trakcie leczenia... Znów pędem do weterynarza, ponowne badania, kłucia. Kociak bardzo zestresowany. Serce pękało jak bardzo krzyczał... Wiedzieliśmy, że coś się dzieje poważnego. Wyniki krwi nie były dobre. Kolejne badania, rtg, usg, kolejne silne antybiotyki i przeciwbólowe. Na usg wyszły bardzo powiększone węzły chłonne. Rentgen wykluczył ciała obce oraz ewentualne niedrożności w układzie pokarmowym. I usłyszeliśmy, że jest podejrzenie śmiertelnej choroby. Nasz świat się zawalił w jeden moment. Szok. Wyrok śmierci dla naszego malucha. Wracaliśmy totalnie zalamani, z niedowierzaniem jak do tego doszło i dlaczego to spotkało akurat nas, leczenie bardzo drogie i słabo dostępne, a nasz mały Edward czuje się i wygląda coraz gorzej. Gdy dowiedzieliśmy się o wyroku jaki spadł na nasze kocie dziecko wraz z dziewczyną oboje się załamaliśmy, łzy leciały nam po policzkach, nie byliśmy w stanie nic powiedzieć.. wiedzieliśmy że musimy o niego walczyć, że to jedyny sposób żeby z nami został, żeby mógł z nami być... To nie możliwe że dostaliśmy tak mało czasu.. że to koniec .. nie je, chudnie i śpi. Ilość jedzenia jaką je na codzień ma się nijak do ilości jaką jadł wcześniej i powinien jeść. Jesteśmy pogrążeni w żalu i złości że choroba powoli zabiera nam naszego Edzia. W domu cisza... Nie ma szaleństw i hałasów gdy z kociakiem spędzaliśmy wieczór. Czuć po prostu że wszyscy jesteśmy załamani. Nie sądziliśmy że przyjdzie nam się z czymś takim zmierzyć, z czymś co odbiera nam życie naszego najukochańszego przyjaciela... serce pęka na miliony kawałków, zadajemy sobie pytanie: dlaczego akurat nasze maleństwo musi tak cierpieć. On jest taki młody, maluch nasz kochany... Nie może odejść. Jesteśmy młodymi ludźmi.. dowiedzieliśmy się o możliwości leczenia, ale kwoty takiego rzędu nie są dla nas osiągalne mimo, że pracujemy na zmiany to wiemy... Sami nie damy rady... Serce podpowiada tylko jedno.. walczyć o najukochańsze stworzenie na świecie, jednak rozum mówi drugie.. wiemy że potrzeba nam pomóc.. gdyby ktokolwiek chciał, gdyby ktokolwiek znalazł się.. kto chciałby chociaż w najmniejszym stopniu pomóc nam, wesprzeć.. bylibyśmy wdzięczni całym sercem.. Nie możemy go stracić. Jest za młody by umierać powolną, bolesną śmiercią. Nie będziemy patrzeć, chcemy walczyć. Edziuś jest naszym największym skarbem, ukochanym przyjacielem.. błagam o pomoc. Proszę, niech Edek znajdzie u Was wsparcie.. Siedzimy, piszemy do Was a Edziu tuż obok, teraz jeszcze mniejszy leży... Patrzy na nas tymi swoimi wielkimi błagającym o pomoc oczami. Wiemy, że on też wie, czuje nasz strach... Wstał powolutku, do miski.. Trochę wody i kęs jedzenia... Wraca, kładzie głowę na łapach i patrzy, patrzy mi prosto w oczy... Jakby pytał "pozwolisz na to? Poddasz się? Przez głupią kasę? Patrz na mnie - staram się. Choć odrobinę zjeść..." Nie! Nie możemy pozwolić mu tak odejść. Nie teraz gdy on tak bardzo chce żyć. Proszę... Ja, My, Edek... Prosimy...