Przerażające jest to, że każdy kto patrzy na nasze dziecko myśli, że jest bezpieczne. Niestety, w czterech ścianach naszego domu rozgrywa się walka - o życie, przyszłość i samodzielność. Trzymając za ręce naszego synka, toczymy batalię o wszystko!

Rano 31 stycznia 2021 obudził mnie okropny ból. I wtedy wszystko się zaczęło....

Zostałam zabrana z domu przez pogotowie ratunkowe do szpitala w Krośnie.

Szybka akcja porodowa i na świecie pojawił się nasz synek Filip. Był to dopiero 24 tydzień ciąży, ważył 700 gram. Otrzymał tylko 1 punkt w skali APGAR, jego stan był bardzo ciężki, został ochrzczony i przetransportowany do szpitala w Rzeszowie.

Cały czas płakałam, bardzo się martwiłam, że mogę stracić mojego synka. Przenieśli mnie na inny oddział, żebym nie widziała tych wszystkich szczęśliwych mam ze swoimi zdrowymi dziećmi - różowymi, głodnymi, płaczącymi. Mój synek nie płakał...wogóle go nie widzialam.

Każdą godzinę spędzałam na modlitwie, by mój maleńki synek przeżył kolejną godzinę, noc...

8 miesięcy - tyle czasu nasz mały wojownik spędził na OITN. Był w stanie stabilnym i gotowy do wyjścia. To był zarazem najpiękniejszy dzień, ale też dzień pełen strachu jak sobie poradzimy z całą aparaturą do której nasz synek był podłączony.

Skrajne wcześniactwo obarczyło go szeregiem powikłań m. in. : mózgowe porażenie dziecięce, retinopatia, tracheotomia, zaburzenia jedzenia, leukomalacja, dysplazja oskrzelowo - płucna. Przeszedł 3 operacje i 3 razy się z nim żegnaliśmy, a on za każdym razem udowadniał nam i lekarzom, że pragnie żyć. Filip przeszedł wiele bardzo poważnych infekcji, które zrobiły dodatkowe spustoszenie w organizmie.

Jest dzieckiem dla którego każda godzina rehabilitacji jest na wagę złota, ponieważ Filipek robi postępy.

Ten mały, dzielny chłopczyk ma w sobie dużo siły i udowadnia, że warto o niego walczyć.

Filipek jest rehabilitowany metodami Vojty, Bobath.Ma terapie ręki, rehabilitacje wzrokowa,rehabilitacje oddechowe, logopede, neurologopede.

Nasze życie to ciągłe wyjazdy do lekarzy oraz ciągłe ćwiczenia w domu. Tysiące przejechanych kilometrów, morze wylanych łez, wiele upadków, ale tyle samo wzlotów.

Nasz cel to postawić Filipka na nogi. Chcemy, aby w przyszłości był możliwie jak najbardziej samodzielny i silny. Małymi kroczkami idziemy w kierunku wierzchołka wysokiej góry....mamy nadzieję, że z Waszą pomocą uda nam się dotrzeć na sam szczyt.

Prosimy wszystkich ludzi o dobrym sercu o wsparcie dla naszego synka

za co z całego serca bardzo dziękujemy!

Rodzice Filipka