Cześć, nazywam się Lara i mam sześć miesięcy. Moje powitanie ze światem nie należało do najłatwiejszych. Bowiem, gdy okazało się, że Nasza mamusia niebawem będzie mieć szczeniaki - została przez właściciela brutalnie wyrzucona z domu. 

Tułając się po okolicy, znalazła w końcu schronienie w najbliższej szopie i tam urodziła Naszą ósemkę - mnie i moje rodzeństwo. Spędziliśmy kilka dni w tym ciemnym i zimnym miejscu.

Aż w końcu, na Nasze szczęście, Pan, do którego należała szopa, odkrył, że w niej jesteśmy - sami, wyziębieni i smutni - przygarnął Nas i zadbał o to, byśmy trafili do kochających domów. 

Nigdy nie zapomnę tego dnia, kiedy przyszli po mnie moi nowi Rodzice. Miałam dwa miesiące, a większość mojego rodzeństwa znalazła już swoje nowe domy.

Najpierw nieśmiało podeszła Pani, przykucnęła obok Nas i wyciągnęła ręce. A ja po prostu się do Niej przytuliłam i już nie chciałam odejść. Wtedy Pani wzięła mnie na ręce mówiąc do Pana "to jest Nasz piesek". I poszliśmy razem do domu. 

Na miejscu czekał na mnie mój własny kojec, moje miseczki, zabawki, gryzaki oraz ciepłe, kochające ramiona mojej nowej Pani i mojego nowego Pana. 

Już podczas pierwszej nocy okazało się, że kojec nie będzie potrzebny, ponieważ łóżko moich Właścicieli okazało się najbezpieczniejszym i najcieplejszym posłaniem. 

Od tego momentu zaczęłam jak burza uczyć się nowych rzeczy, korzystać z życia, bawić się, cieszyć i w oszałamiającym tempie rosnąć.

Moją ulubioną zabawą stało się wyrywanie sobie sznurka z moimi Właścicielami. Nie ma dnia, w którym nie podeszłabym do nich ze sznurem w pyszczku, patrząc proszącym wzrokiem. Zawsze chętnie się ze mną bawią. No bo czy jest coś lepszego na świecie niż szarapanie się sznurkiem? 

No i przede wszystkim nauczyłam się na nowo kochać i ufać ludziom. Poznałam cudnie ciepłe, przyjazne Osoby. Uwielbiam się do nich przytulać, wskakiwać im na nogi i lizać ich po buzi. Zawsze tak miło drapią mnie za uszkiem i mówią, że jestem kochanym pieskiem. 

Jednak gdy skończyłam szósty miesiąc, Pani weterynarz stwierdziła, że moje przednie łapki zaczynają się krzywo układać - być może to moja natura, a być może niebezpieczne schorzenie i poleciła, by udać się do lekarza ortopedy. 

Po wykonaniu szeregu badań okazało się, że to dysplazja stawu łokciowego i podlega ona operacji. Rokowania bez zabiegu nie są pozytywne: gdy zacznę być dorosłym pieskiem, przednie nóżki mogą zacząć mnie na tyle boleć, że będę unikać ich używania, aby finalnie moge przestać chodzić. Zamiast tego, by nie doznawać bólu - ciężar przednich łapek przeniosę na tylne, co może dać zbytnie obciążenie dla moich stawów biodrowych, które również mogą ulec zniszczeniu. 

Zalecana jest zatem operacja, gdy jestem jeszcze młodym psiakiem, bym zniosła w miarę dobrze i tak ciężki już zabieg. 

Koszty jednak są ogromne, ponieważ operacja jednej łapki wynosi 2500 złotych, czyli koszt całej operacji to 5000 złotych. 

Moim marzeniem jest możliwość korzystania z uroków życia bez bólu. Moim marzeniem jest szarpanina sznurkiem bez utykania na łapki. Moim marzeniem jest bycie zdrową i radosną. 

Więc proszę z całego swojego psiego serduszka o nawet najdrobniejszą pomoc finansową i będę wdzieczna za każdy grosik. 

Dostałam już jedną szansę, by żyć. Teraz będę wdzięczna za kolejną szansę, by moje życie nie przypominało smutku i bólu, którego już miałam okazję w swoim życiu doświadczyć. 

Tę szansę na dobre życie mogę dostać od Was. I wierzę w to, bo wiem, jak ludzie potrafią mocno kochać, troszczyć się i wspierać Nas - zwierzaki. 

Jestem pełna nadziei.

Lara.