Była piękna październikowa sobota, jedna z tych, kiedy słońce nie pozwala nam pożegnać lata. Tomek zostawił w domu niedojedzony obiad i wyszedł na chwilę po kilka drobiazgów do sklepu budowlanego. W ostatnim czasie dokańczał remont nowego mieszkania, do którego przeprowadził się razem z żoną i dwójką swoich dzieci. Wydawać by się mogło, że nic nie może zmącić tej radości, którą się nosi w sercu, gdy człowiek z trudem za zapracowane pieniądze i po godzinach pracy własnymi rękami ściele sobie nową przyszłość.

Tymczasem... nagłe ukłucie w sercu...problem ze złapaniem oddechu...ciemność przed oczami...telefon do żony pielęgniarki... co mam zrobić ?...

Akcja reanimacyjna na parkingu przez sklepem... strażacy, pogotowie, AED...przerażeni bliscy, pogrążeni w modlitwie o ten jeden oddech... choć jeden... z cichą nadzieją, że jak będzie ten jeden, to może potem pojawi się i kolejny.... a potem następny...

Oddech nie nadszedł...

Nie umiem opisać, co było dalej... bo z Tomkiem związany byłem od ponad 15 lat. Trafił do mnie zaraz po szkole, trochę nieopierzony, z głową w chmurach, szczupły blondyn a zza okularów widać było ujmujące dobro w niebiesko błyszczących tęczówkach. Związało mnie z nim nie tylko imię, relacja pracownik-pracodawca, ale popołudniowe rozmowy o troskach, które nosił, wspólne wyjścia w góry, wyjazdy na realizacje, gdy wieczorami można było odreagować ciężki dzień pracy, ale był też czas na chwilę refleksji nad tym, co w umyśle schowane głęboko.

Teraz mam tylko dwie myśli:

Trzydzieści sześć lat, to za mało żeby odchodzić.

Miłość do ludzi, nawet tych spotkanych na chwilę, uśmiech od ucha do ucha, kochające ramiona, uczciwość, nietypowa jak na dzisiejsze trudne czasy i głowa ciągle gdzieś ponad obłokami, to za dużo jak na stratę po odejściu jednego człowieka.

Trudno mi poradzić sobie z pustką po Tomku, ale czymże są moje uczucia w porównaniu z tym, z czym mierzy się teraz zatopiona w bólu, kochająca żona i przerażone dzieci. Dlatego zachęcam Cię, żebyś dołącz razem ze mną do zrzutki, która pomoże przetrać im pierwsze chwile bez jego oddechu.

Tomek (ten, któremu dane było złapać kolejny oddech)