Wiadomość od Babci Proszkowskiej: "Kochani, nie godzi się wpędzać 93-letnią babcię w emocjonalny szok. To był szok, gdy tak spontanicznie i natychmiastowo odpowiedzialnoście na apel Moniki Pęconek wyrazony w tak pieknych i wzruszających slowach. W zawodowym życiu miałam zawsze dwie pasje: teatr i szkołę, ale ani aktorstwo ani reżyserowanie nie były dla mnie tak ważne jak praca w szkole ze studentami. Uczyłam ich i uczyłam się od nich. Starałam się nawiązać kontakt z każdym osobno, odnaleźć klucz do każdej odrębnej osobowości. Inna wrażliwość, inny rodzaj talentu - to wszystko trzeba było badać i odnaleźć drogę do każdego. Starałam się, by studenci między sobą stanowili grupę, ale by między mną a nimi była osobna emocjonalna więź. Taka więź nawiązywała się i nie okłamywaliśmy się wzajemnie. Zawsze mówiłam prawdę, choć prawda czasem była trudna, a także sama oczekiwałam prawdy. Wydaje mi się, że prawdę uzyskiwałam. Dzięki tej relacji bardzo liczne osoby odezwały się przy okazji przeprowadzonej akcji na moją rzecz. To zupełnie niespodziewana ale wielka nagroda za to co usiłowałam dać studentom i za to, że byli i są dla mnie najważniejsi. Mam nadzieję, ze byłam również ważna dla nich. Jeszcze raz dziękuję. Wszystkich Was pamiętam i często Was wspominam."