Wyobraź sobie dwa scenariusze. W pierwszym rodzisz się zdrowy i dorastasz beztrosko, a w momencie, kiedy zyskujesz samoświadomość, zakładasz, że masz mnóstwo czasu na realizację swoich planów i marzeń.

W drugim również rodzisz się zdrowy, ale w pewnym momencie dołącza do Ciebie nieproszony towarzysz – choroba, która nie pozostawia żadnych złudzeń co do planów i marzeń. To ona dyktuje ci każdy twój krok, sprowadza Twoje istnienie do bycia jednostką chorobową, nieustannie, przypomina ci, jak bardzo jesteś kruchy, za nic ma twój bunt i niezgodę. Wymusza na tobie podporządkowanie jej twojego życia – życia, na którego przeżycie nie masz już tyle czasu, ile miałbyś, gdybyś był zdrowy.

Jeśli możesz to sobie wyobrazić, to wiesz już, co przeżywam. Z problemami zdrowotnymi borykam się właściwie od dziecka. Choroba towarzyszy mi od zawsze, dlatego nie wiem, jak wygląda życie bez dolegliwości i ograniczeń. Wychodzę z założenia, że bez względu na wszystko warto żyć na 100 procent.

Każdy dzień to nowa szansa. Szansa na czynienie świata lepszym, dla siebie i innych. Kiedy się urodziłem, były inne czasy – dzięki lekarzom i mojej rodzinie chodzę. Swój obecny stan zawdzięczam rodzicom. To oni konsekwentnie motywowali do ćwiczeń, szukali specjalistów i wspierali mnie w gorszych chwilach. Dzięki nim zyskałem też znacznie więcej - pogodę ducha, entuzjazm i odporność.

Świat mnie nie przeraża, wręcz przeciwnie, fascynuje. I choć codziennie zmagam się z przeciwnościami, wiem, że żyje dokładnie tak, jak powinienem. Walka z chorobą zabiera mi dużo energii, ale krzywda innych, szczególnie zwierząt, nie jest czymś, wobec czego mógłbym pozostać obojętny.

W obecnej chwili chodzę jeszcze o kulach, ale być może przyjdzie taki dzień, że siądę na wózek.

Wózek to moje nogi, mój środek transportu, to moje okno na świat. Przez te wszystkie lata nauczyłem się żyć ze swoją niepełnosprawnością, choć rzeczywistość dla takich osób jak ja bywa trudna. Wystarczy krzywy chodnik, albo zbyt wysoki krawężnik i moja, wydawałoby się, łatwa wyprawa, może stać się drogą przez mękę… Staram się być jak najbardziej samodzielny, ale przez niedowład prawej strony ciała wiele czynności sprawia mi problem.