Miało być długo i szczęśliwie.

Nie będzie.

Jest rozwód. Po 6 latach bycia ofiarą przemocy ekonomicznej, psychicznej. Po depresji poporodowej, przekwalifikowaniu, by móc pracować częściowo zdalnie, po dowiedzeniu się, że trudne zachowania jednego z dzieci to może być wpływ czynników środowiskowych, czyli niesprzyjającego, przemocowego środowiska domowego. Po rocznym bezrobociu ze względu na nieplanowaną ciążę i po zebraniu siły na walkę o siebie i dzieciaki, poszłam do sądu.

Dowiedziałam się, że ojciec moich dzieci złożył pozew o rozwód dwa dni przede mną, więc mój jest automatycznie odrzucony.

Przeczytałam, że mąż zarzuca mi zaburzenia osobowości, przemoc, niszczenie przedmiotów i inne z palca wyssane rzeczy. Że wnioskuje o ograniczenie władzy rodzicielskiej.

Potrzebuję wsparcia. Potrzebuję osoby, która usiądzie ze mną i podważy jego pozew punkt po punkcie - bo przecież mam dowody, że to nieprawda. Bo pozew powinien się opierać na faktach, a nie opiniach.

Mówiąc inaczej: zbieram na prawnika, który przeprowadzi mnie i dzieci przez rozwód z możliwą najmniejszą szkodą dla całej naszej czwórki.

To nie fair. To jest tak bardzo nie fair, że ktoś- zamiast rozstać się polubownie, z troską o dobrostan dzieci - idzie na wojnę.

Do tej pory korzystałam z wsparcia prawnika pro bono. Dziś, będąc w sądzie, poczułam, że potrzebuję wsparcia też na sali sądowej, bo zrobiłam już wszystko, co w mojej mocy, by ochronić siebie i dzieci, a moje zasoby się wyczerpały.

Poprosiłam o wszęcie procedury Niebieskiej Karty w stosunku do ojca dzieci. Złożyłam wniosek o eksmisję i wniosek o rozwód. Stałam się samodzielna finansowo, a dzieci uzyskały niezbędne wsparcia wynikające z wyzwań rozwojowych, które są ich udziałem.