Cześć, na wstępie opowiem może nieco o sobie, a dalej o obecnym stanie zdrowia i problemach,

które mnie tutaj przyprowadziły. Mam na imię Jacek, mam 27 lat. Kilka ostatnich poświęciłem na pasję.. interesuję się lokalną historią, w tym:

• odkrywanie jej jako detektorysta (typowy poszukiwacz skarbów),
• ratowanie bezcennych przedmiotów oraz zabytków,
• rozmowy ze świadkami historii, świadkami II wojny światowej.

Pasja daje mi siłę, dodatkowo otaczają mnie przyjaciele, którzy tak jak ja brną w te same ścieżki.

Sprawia mi to wiele radości, odkrywanie zapomnianych miejsc, legend. Oprócz poszukiwań skarbów wychodzą również takie działania jak sprzątanie zapomnianych cmentarzy wojennych, mogił i miejsc kaźni, w których ginęli ludzie podczas okupacji, II wojny światowej. Nagrywam wspomnienia ostatnich żyjących osób, które przeżyły wojnę. Strona, którą prowadzę, to: "Śladami Przeszłości Radom", poświęcona jest właśnie temu, by dzielić się wszystkimi informacjami z lokalna ludnością. Edukujemy młodzież, pomagamy w muzeum, angażujemy się w różne projekty.

Obecnie wiele się namieszało z moim zdrowiem.. stąd też postanowiłem poprosić o pomoc.

Tuż po urodzinach, czyli po 25-tym czerwca zaczęły się problemy z organizmem, odstawiłem pracę, wylądowałem na zwolnieniu w domu i zaczęły się badania. Choróbsko zaatakowało

mi stawy, szczególnie stawy skokowe, dolny odcinek kręgosłupa jak i kolana. Badania krwi wychodziły coraz gorzej. Stawiałem na boreliozę, jednakże wynik wyszedł ujemny na całe szczęście. Mam nadzieje, że badanie w tym kierunku jest 100% rzetelne. Po dziś dzień

błąkam się po lekarzach, nie chodzę do pracy, zjadło mi to wszystkie oszczędności.

Przypomniała sobie o mnie też kolejna choroba, którą leczę od przeszło dwóch lat - depresja. Przyczyniła się już kiedyś do wielu przykrych epizodów w moim życiu. Nie chce nigdy powtórki, nie chce dać się znów pokonać. Obecnie mam problemy z poruszaniem się, wstaniem z łóżka, prostymi czynnościami. Lekarze rozkładają ręce, a ja nadal nie otrzymałem stu procentowej pewności czy te zmiany nie będą nieodwracalne. Praca fizyczna od najmłodszych lat owszem zrobiła swoje, mam nadzieje, że nie na tyle żebym wylądował na wózku. Najbliższe tygodnie spędzę w szpitalu i nie wiem jak to wszystko dalej się potoczy. Chciałbym mieć chociaż spokojną głowę, że dam radę w jakiś sposób pomagać rodzinie, mamie, siostrze i jej dzieciakom

które w ubiegłym roku też swoje przeżyły żegnając tatę a później dziadka czyli mojego ojca.

Rok 2019 dał nam w kość solidnie. W tym roku nie chce powtórki, nie chce większych dołów psychicznych ani niepowodzeń. Chciałbym być w stanie nadal realizować pasje, żyć w pełni,

móc pomagać rodzinie. Założyłem tą zrzutkę by z pozyskanych środków uczęszczać

na rehabilitację, opłacić chociażby późniejsze prywatne wizyty u lekarzy które będą potrzebne, masę leków jak i przede wszystkim dać iskierkę nadziei mamie oraz maluchom.

Wiem, że jest im ciężko, każdy ledwo wiąże koniec z końcem i nie mówi o tym wprost.

Ja nie wiem kiedy dam rade wrócić do jakiejkolwiek pracy, czy w ogóle będę mógł fizycznie pracować. Rachunki, życie.. wszystko nadal biegnie i nie zaczeka, nie zareaguje na żadne prośby. Niestety.