Historia pewnego mężczyzny... Mam na imię Robert i mam 37 lat; do niedawna opowiadałem całkiem bajkową historię.. Kilka lat temu na jednej z krakowskich imprez, jeszcze za czasów studiów poznałem wspaniałą i śliczną dziewczynę, miała na imię Ania. Nasze losy potoczyły się tak, że w końcu powiedziała „tak” i wzięliśmy ślub. Niedługo potem na świecie pojawiła się nasza iskierka – Kubuś i tak tworzyliśmy piękną i szczęśliwą rodzinę. Ja, młody inżynier z inspiracjami, przebojowa żona i cudowny synek. Niczego nam nie brakowało. Żyło się nam jak w bajche… Jednak żadna bajka nie trwa wiecznie w 2015 r zaczęły pojawiać się niepokojące objawy i krótko po roczku Kubusia wykonano mi pierwszą kolonoskpię. Diagnoza rak- pomyślałem „damy radę, mam dla kogo walczyć, to jeszcze nie wyrok”. Więc niczym dzielny rycerz podjąłem z moim prywatnym smokiem nierówną walkę. Najpierw była radioteriapia, później chemia, a na końcu operacja…Walczyłem i wygrywałem (jak wtedy mi się wydawało), bo pobrane wycinki były bez zmian nowotworowych, kolejne badania w normie i wokół mnie sami życzliwi i wspierający ludzie. „jesteśmy na prostej, będzie dobrze myślałem”- jednak przede mną była droga długa, kręta i wyboista…nastąpił cały rok żmudnych monotonnych badań ale „przecież tu nie chodzi tylko o mnie, przede wszystkim o moją rodzinę, o Kubę, dla nich dla nas walczę” każdego dnia głośno powtarzałem sobie rano przed lustrem dodając sił wychudzonemu i zniszczonemu ciału. Jednak jedna z kolejnych kontroli ukazała głowę hydry – CT klatki piersiowej, a tam cztery guzy – przerzuty do płuc i to rok po operacji…najpierw odebrało mi dech, a potem przyszła chwila załamania „i co teraz?” I zaczęły się lawinowe konsultacje, spotkania ze specjalistami, szukania nowych lub alternatywnych metod leczenia.. I tak można by opowiedzieć moją coraz to krótszą i mroczniejszą historię która z bajki zmieniła się w dramat by stać się horrorem…Ponieważ prócz medycyny nazwijmy ją tradycyjno-konwencjonalnej szukamy i stosujemy alternatywne metody leczenia. Niestety metody te są kosztowne, większość leków musimy sprowadzać zza granicy, a NFZ ich najzwyczajniej nie refunduje. Żona puka do każdych drzwi i szuka pomocy wszędzie. Od jakiegoś czasu pieniądze przestały być dla mnie tylko środkiem płatniczym stały się one natomiast wyznacznikiem mojego czasu – ile mi go jeszcze zostało, stały się sędziom mojej walki o życie. Dlatego też proszę o wsparcie w tej mozolnej walce, proszę przede wszystkim o czas dla syna i swojej rodziny. Proszę o odpowiedź na codzienne pytanie trzyletniego Kuby: „Tata jest?”. Próbuje jeszcze wierzyć że moja historia skończy się Happy Endem. Póki co walczę i odpowiadam synkowi „Tak, jestem”