Godzina 15.00, piątek, wchodzę na płytę rynku w Krośnie i moją uwagę zwraca kobieta, która stoi przy studni. Mija 60 minut, kończę spotkanie, wychodzę, a ona stoi w tym samym miejscu. Zwracam na nią uwagę bo bije od niej smutek i bezradność ale i coś dobrego. Oczy ma szkliste. Dłonie ma złożone, coś trzyma, ale nie zaczepia mnie ani za pierwszym razem, ani za drugim. Podchodzę i pytam co tu robi? Łzy zaczynają płynąć jej po policzku. Odpowiada, że zbiera pieniądze dla siebie i syna. Opowiada mi swoją historię. Pracuje jako sprzątaczka, ale większość pensji idzie na wynajęcie mieszkania. Syn był w szkole, więc mogła wyjść prosić o pomoc. Wierze tej kobiecie bardzo. Mam przeczucie że ta kobieta mówi prawdę i pragnę jej pomóc. Ojciec dziecka nie czuje się w obowiązku pomagać, sprowadził na rodzinę komornika. Basia zatem nie może znaleźć lepszej pracy bo mając umowę komornik jej wszystko zabierze. Pomóżcie mi błagam! Mam jej numer. Bardzo chce jej pomóc. Nie odpuszczę!. Wróciłem do domu siedzę myślę nad tym, piszę to i wiem, że z Wami dam radę!